14 aydır geçecek geçecek diye diye diye diye ömrümden gitti. Ne anneligimden keyif aldım ne hayattan tat alıyorum. Prenses gibi mükemmel bir hamilelik geçirdim eşimle birbirimizi çok sveiyrouz isteyerek planlı çocuk sahibi olduk. Şükürler olsun ne bi bulantı ne yorgunluk ne düşük riski ne fazla kilo hiçbir olumsuzluk yaşamadım, gerçekten mükemmel denilecek kadar müthiş bir hamilelik geçirdim. Doğumdan sonra tepe taklak oldum. O kadar huysuz mızmız inatçı bi bebeğim var ki... Dizlerim tutmuyor şu an kızlar. Mecazi değil gerçekten sağ dizimde sıkıntı var hala omuzda pış pış yaparak uyutuyoruz. 13 kilo oldu ne omzum ne dizlerim dayanmıyor. Doktora gidiyorum doktor fırçalıyor "Sen daha 30 yaşındasın ne bu halin, senin canına yazık değil mi" diyor... Lütfen bana gelip de "Cennet anaların ayakları altındadır" edebiyatı yapmayın. Töbe haşa elbette öyledir ama bu beni teselli etmiyor. Ben günden güne bitiyorum. Hiçbir şeyin düzeldiği yok. Ben böyle inat böyle direnç görmedim. Bu ne yaaa... Gerçekten bıktım kızlar bıktım. Allah bizi unutmuş gibi davranıyor resmen. Günah değil mi bize hiç mi acımıyor Töbe haşa... Eşim bel fıtığı oldu yerinden kalkamaz halde, ben desen perişan olmuşum. Ne anneanne de duruyor ne babaanne de duruyor. Bize bağımlı olmuş gerçekten hayattan bıktım bu ne yaa...