Lütfen okuyun bunu..
Kızım 7 aylık oldu. Doğduğundan beri sadece beni yarım saat emdiğini hatırlıyorum. Başka da yok. Sizin gibi denemediğim şey kalmadı tutmadı asla. Sanki anlıyor gibi kucağıma alıp göğsümü açtığımda öyle çok ağlıyordu ki mosmor oluyordu. O ağladıkça ben de ağlıyordum haliyle. Benim doğumum biraz fazla zor oldu. Göğsümğn ucu falan geri çekilmişti hep. Doğumdan sonra 2_3 saat masada kaldım o ara bebeğime mama vermişler mecbur olarak. O günden beri mama içiyor. 2. Aya gelmeden sütüm bitti. Sağıp veriyordum ama bir yere kadar. Zaten o lohusalık psikolojisiyle sütüm hep gitmişti. Çevremdekiler o seni annesi olarak bilmiyor emmedi nerden bilsin dediler. Çok ağladım. O doğumda çektiğim ölüm korkusunu boşa mı yaşadım dedim her zaman. Hele kaynamam öyle ağır laflar dedi ki farkında olmadan. Hatta daha 1 ay önce kızım çığlık çığlığa ağlıyordu onun elinde ver bana ben susturayım dedim vermedi. Ne bilecek sanki seni emmedi bir şey yapmadı dedi. Zorla çektim aldım elinden kızım o an sustu biliyor musun? Sanki bana yardım eder gibi. O an dünyalar benim olmuştu. Hâlâ öyle. Kim ne derse desin kızım beni bilir kokumu bilir. 9 ay ben taşıdım ben çektim acısını. Kalbimin sesini bildiğine bile şahit oldum. Daha geçen gün rüyasında ağladı kıpkırmızı oldu ağlamaktan. Aldım kucağıma sakinleştirdim kalbime yatırdım mışıl mışıl uyudu..
Demem o ki ister emsin ister emmesin onun annesi sensin seni bilir seni sever. Sadece gazı yüzünden öyle yapar huzursuz olur. O yüzden böyle şeyleri düşünme. Evladınla aranda öyle sıkı bir bağ var ki kimse bilmez anlamaz derdini sen anlarsın sen iyileştirirsin...