2yas sendromuna girmis bulunuyorsunuz canim. Bu donemde her bebek/anne sorun yasiyor. Kimi biraz daha ilimli atlatirken kimininki ise daha zorlu oluyor. Kizim da 22 aylik ve eskiye nazaran bu aralar daha iyi. Kendimizden ornekler vererek tavsiyede bulunmaya calisayim:
1) Karsimdaki sanki kizim degil de her an patlamaya hazir bir bombaymis gibi davraniyorum. Her seyi ona danisarak yapiyorum: yogurt yiyecek misin, nerde yiyeceksin, hangi kasikla yiyeceksin gibi.
2) Kendi kendilerine birseyleri yapmaya calistiklari donem. Dolayisiyla ilk once ona birakiyorum cogu seyi. Mudahale etmeden once "Yardim edeyim mi?" diye sorarak onayini aldiktan sonra yardim ediyorum ama o da adim adim. Mesela yeleginin fermuarini takamadi diyelim, ben takiyorum ama cekmiyorum, kizim cekiyor. Ola ki onun yapmak istedigi bir seyi kazara ben yaptim, onu acip dokup geri goturup vs (her ne yaptiysam) tamam hadi sen yap diyerek onun yapmasini sagliyorum.
3) Wc'ye falan gittigimde ona oyalanacak bir seyler sunuyorum ama zaman zaman ise yaramiyor. O durumda ise birakirim aglasin. O kadar da degil yani.
4) Sinirlerime hakim olmak icin cok cabaliyorum ama diyelim ki ben de kizdim ettim vs, bu sureci uzatmamaya calisiyorum. Kizdiysam sakinlesince hic bir sey olmamis gibi davraniyorum cunku onlar da aynisini yapiyorlar. Sanki az once krize giren o degilmis gibi kucak istiyor mesela....
5) Mumkun olan her firsatta disari cikariyoruz. Fiziksel sagligimiz kadar ruhsal sagligimiz da onemli.
Allah eksikliklerini gostermesin canim. Esim yanimda olmasina ragmen cok zor. Senin icin daha da zor tabi. Allah kolaylik ve bolca sabir versin insallah.