Yeni doğum yaptım. 11 günlük bebeğim var. Ama nedense bebeğimi benimseyemedim. Ruhsal olarak sürekli aşağı çekiliyorum sanki. Bebeği emziriyorum, gazını çıkarıyorum, altını alıyorum, uyutuyorum. Bu kadar... Ne öpesim, ne sevesim geliyor. Ağladıkça sinirlerim bozuluyor, bazen ağlasa da hiç bakasım gelmiyor, emzirmek dışında çocuğu sürekli anneme yüklüyorum. Uyku düzenim zaten bozuldu. Uyku denen bişey kalmadı. Artık eskisi gibi canımın istediğini yapamayacak, canım istediğinde istediğim yere gidemeyecek olmak da psikolojik olarak çok ağır geliyor. Hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Aşırı mutsuz, hevessiz ve isteksizim. Bunu etrafımdakilerle paylaştığımda ise suçlanıyorum. Bir odaya kapanıp hiç çıkmayasım var, kimseyi görmek istemiyorum. Bu durum ne zaman düzelir? Ya da düzelir mi?