Bunu yaşayan tek ben olmadığım için çok mutluyum şuan. Noluyor bana diyordum, huyum ne kadarda kötü olmuş diyordum kendi kendime . Kocamdan başka birine emanet etmek çok zor bebeğimi. En iyisini ben yaparım onlar eksik yalarlar bakımını diyede bırakamıyorum. Kaynanamin çocuğumu annem annem diye sevmesi o kadar gözüme batıyor ki . Birde hoplata hoplata sarsa sarsa seviyorlar çocuğu. Sonra gelde bu miniki uyut . Daha 39 günlük birde. Diyorum onlara çok sarsmadan sevin kusar , uykusunu acmadan , sessizcene . Bunlari desem bile fayda etmiyor aynı davranışlara devam . Böyle oldukça çocuğu onlara veresim gelmiyor.