Adam akıllı uyku yok, oturup rahatça iki lokma yemek yemek yok. söylemesi ayıp tuvaletimi bile rahatça yapamaz oldum. mutfağa koşup alelacele su içer, duşa bile zor girer oldum. evin içi cehennem yeri gibi... kendi evime gidemez, eşimi göremez oldum. hele çocuğu hastaneye götürmek başlı başına bir kabus. suyumuz, pestilimiz çıktı, eve kendimizi zor attık. annem, anneannem, ben üç kadın bir çocuğa sahip çıkamaz olduk. ki anneannem 4 çocuk, 9 torun büyütmüş. girmediğimiz kılık, denemediğimiz yöntem kalmadı. evin içine salıncaklar kurduk. çeşit çeşit gaz damlaları, rezene, kimyon çayları havalarda uçtu. beyaz gürültüsü, kurutma makinesi, çamaşır makinesi, elektrik süpürgesi... hiç biri zerre işe yaramadı. ben yamuldum, çocuk gözünü kırpmadı. benim zaten bi on yıl gitti kafadan. mental olarak dipten de dipteyim. anneannem "çocuk büyütmek taş kemirmek." diyor "ama kızım senin çocuğun çok fena ben ömrümde, hayatımda hiç böyle bir çocuk görmedim." çocuk ağlamaktan da öte katılıp, morarıyor. o kadarcık bir bünye bu kadar
bağırmaya bu kadar uykusuzluğa nasıl dayanıyor aklım almıyor. bazen avaz avaz bağırıp, çığlıklar atasım geliyor. bazen de kendimi balkondan aşağı atasım... tam böyle delirmenin eşiğinde hissediyorum. telefonları açamıyor, kimseyle konuşamıyor, dışarı çıkamıyorum. her an uyanıp, çığlıklar atabilir çünkü felaket bağırıyor. sanki tutup, kolunu koparmışım. nasıl geçer? ne zaman geçer? tamamen geçer mi? azıcık da olsa susması için ne yapabilirim? Birazcık da olsa işe yarar bir yöntem yok mu?