Sevgili anne/anneler,
Oğlum şuan 4.5 yaşında ve yani ilk 4 ayını halaaaaa unutamama rağmen 2.yi yapmış olmam =))
Şimdi de 25 günlük kızım var. Çok şükür kolik olmadı.
Genel olarak yorumları okudum ve hrm bende de olan hem de hala içimde acısını hissettiğim şey şu, yavrumun en sevilesi zamanları asla sevememem uzun yıllar o günlere ait fotoğraflara bile bakamam, zaman zaman ondan nefret ettme düşünceleri... 4 aylık oldugunda intihar etmeyi düşünüyordum artık...çok şükür ki geçti. Öyle zor öyle zor ki.. Sadece yaşayan bilir...
Şimdi kızımı öpebiliyorum ya gene kalbimin bi yeri acıyor oğlumun bebekliğini düşünüyorum.. Ne biliyim tuhaf..
O dönemde evimiz lunaparl gibiydi elektrkli elektriksiz tüm anakucakları alnmştı, piyasadaki tüm igaz ilaçlaro denendi.. Neler neler.. Ama zamanı dolmadan bitmiyor bu ağlama krizleri..
Hatta yatagımızın bir kaç noktası zıplamaktan çökmüştü hala yamuktr. Kucagıma alıp yataga oturup zıplatrdım deli gbi....
Çok şükür bitti.. İnanın yüzde 1 ini anlattım yaşadıklarımın