Kardeşim benim de ilk bebeğim. 23 temmuzda sezaryen ile dünyaya geldi çok şükür. Doğumdan tut da her şeyine kadar çok korkuyordum. Sürekli ağlıyordum. Bebeğim doğduktan sonra ameliyatlı halimle onun altını ben değiştirdim. O kadar heyecanlandım ki yaparken. Çok güzel bir andı. Ağrılarıma rağmen onu kucağımdan bırakmak istemedim. Yatağın üzerinde yanımda uyuttum. Ben de sırf ona daha iyi bakabilmek için sabahlara kadar iki gece hiç uyumadım, yürüyüş yaptım hastanede sürekli. Çok şükür yavrumla ilgilendim. Öyle bir his geliyor ki onu kucağına alınca, ben her şeyin üstesinden gelebilirim bu melekle diyorsun. Çünkü o kadar küçük, o kadar savunmasız ki onun her şeyi sen olacaksın, annesi olacak. Senin kokunla sakinleşecek, senin ellerinden sıkı sıkı tutacak uyurken. Hiç korkma kardeşim. Daha 1 aylıktı annemler gitti. Bu çocuk kokacak mı, pişik mi olacak, hadi bir cesaret yıka dedim. Çok şükür yıkadım, alıştım. Giydirirken, onu kurularken çok dikkatli oluyorsun zaten ama pat küt de değiştirecek halin yok, sakince yaparsan her şey güzel oluyor. Çok çabuk canları yanmıyor zaten sübhanallah. Rabbim sağlıkla kucağına almayı nasip etsin.. O sana güç verecek merak etme. Onun tek dayanağı sensin annesi.. Ben şimdi her şeyini kendim yapmak istiyorum, eşim yapmak isteyince ayy bir yerine bir şey mi yapar acaba diyerek ne işim varsa bırakıp koşuyorum :)