Piskolojik olarak bilir kişi değilim. Ancak 2 klinik piskolog 1 pedagog arkadaşım var ve sizin yaşadığınız durumu bende ilk aylar kızım kolikken yaşadım. Bu durum karşısında konuşmalarımızda içselleştiremediğimi anne gibi hissetmediğimi ulvi bir hissin olmadığını anlattığımda anladığım gördüğüm anneliği biz kadınlar çok ulvi bir şey gibi adlediyoruz. Evet bizim canımızdan bir parça bizim içimizde büyüdü. Evet bu bir mucize. Ancak sen annesin hıı diye sallanan parmakları kırıp atın. Her insanın acıyı, mutluluğu, gözyaşını, kahkahasını yaşayış biçimi farklıdır. Siz her anne gibi bir anne olmak her konuda fedakarlık yapmak zorunda değilsiniz. Ya bu anne olmak çok abartılıyo. Mesela annenin karnında attığın bir tekmenin hakkını dahi ödeyemezsin demek çok büyük bir laf. Fazla büyük. Neden hak ödenmek durumunda ki. Ya da neden evlatlar anne babaya köle olmak zorunda. Sonsuz sevgi ayrı bir şey. Ama gereksiz bir sorumluluk kimse kimsenin omzuna yüklemesin artık. Sen annesin. İnan bana sen dünyanın en güzel annesisin. Bebeğin terlediğinde sırtına havlu da soksan iyisin. Sokmayalım alışmasın daha çok hasta olur desen de iyisin. Ne yapacağını bilmesen de iyisin. İyisin işte. Herkes gibi olmak zorunda değilsin. Sen kendi mükemmeliğindesin. Kimsenin seni huzursuz etmesine izin verme.
