Aynen öyle. Ben de ilk günler hele bir oğlum uyusun ben de uyurum, hele bir oğlum iyi olsun ben de olurum diyordum ama asla iyi olamıyorduk çünkü ben tükenmek üzereydim. Küçücük şeyde sütüm kesiliyordu. Sular kesilmişti baktım benim süt de kesilmiş, o derece stresliydim :)) Süt kesilince apayrı bir stres oluyordu. Zorla sağ, bebeğe zorla vermeye çalış, bebek açlıktan ağlasın asla susmasın.
Sonra tersten gidiyorum herhâlde dedim, ben bir uyuyayım ondan sonra bakacağız dedim. Eşime verdim, anneme verdim, ablama verdim. Öyle öyle 40'ı çıktı. Şimdi çok daha iyi durumdayız. Çok şükür bugünümüze.