Canim benim dogum hikayemiz hemen hemen ayni ben de 13 saat suni sanci cektikten sonra zorunlu sezaryana alinmistim. Ben de ilk kez farkli bir sehre yerlestim, hickimsem yok esimden baska. Dogudugun buyudugum yerden cok uzak ce alakasiz bir sehre tasindik maalesef. O kadar zorlandim ki her anlamda. Neredetse esime bagimliyfim diyebilirim. Cunku o olmadan markete, avmye, terziye, kuafore hicbir yere gidemiyordum. Her yer eve uzak araba kullanirken korku yasadigim icin esim goturuyordu. Ustune bebek geldi. Hickimsem yok yatdimci. Baslarda cok bitkin dustum nasil ustesinden gelicem dedim. Sanirim bu korkularimi esim anladigi icin bircom gorevi kendi ustlendi sagolsun hep destekcim oldu. O gunlerde esimle birbirimize daha cok baglandik. Biz zoru basardik. Ne anamiz ne babamiz ne karsesimiz var yanimizda. Bir kari koca olarak cocugumuza bakiyoruz, o bizim bebegimiz dedik. Daha cok kenetlendik. Zorlu gunleri romantizme döktuk birbirimize olan desteklerimizi taktir ettik devamli, bu sekilde moral ve guc depoladik. Ve inan inan inan birkac hafta sonra oyle alisacaksin ki. Şu aglamalarina utanacaksin resmen. Hatta ve hatta cocugun biraz buyuyup şöyle emeklemeye falan baslayinca diyeceksin ki ilk dogdugu zamanlar ne kadar kolaymis simdi bastan dogursam kusursuz bakardim bebegime diyeceksin. Aslinda cok cok basit gorevin inan bana. Altini degistie, emzir, gazini cikar. Evet bebegin aglayacak evet sanci cekecek evet her yer kaka olacak. Benim.batmayan carsafim kalmadi heralde. Inanir misin ustume puskurttugu bile oldu kac kere. O an kendini mi temizlersin, cocugu mu susturursun ohoo bin tane kafada soru. Ama hepsi geciyor hepsi. Gun gectikce oyle baglanacaksiniz ki. O yasadigin zorluklar sadece birer gulucuk olusturacak yuzunde. Yeni gelen zorluklara da oyle gogus gereceksin ki sen bile inanamayacaksin kendi gucune. Sen suan en kutsal gorevi yapiyorsun. Annelik. Evet duygu selleri olacak ara ara. Aglayacaksin hickira hickira ama hepsi gececek. Zamanla duzene girecek her sey bak gor. Bunu basaracaksiniz ailece. Ilk zamanlar ohoo tuvalete gidemiyordum. Bebegim memeyi asla birakmiyordu, memesiz uyumuyordu. Geceee gunduz memedeydi. Hic yorulup demedim mama vereyim diye de. Dayandim. Ve suan o kadar gurur duyuyorum ki kendimle. O ilk aylar kendimle ilgilenememenin, aglamalarimin, uykusuzluklarimin, korkularimin guzelligini simdi gormeye basladim. 9 aylik olduk. Artik gaz sancisi yok, duzensizlik yok, nasil yapicam demek yok, uykusuzluk yok. Kendime vakit ayirabiliyorum, esime vakit ayirabiliyorum. Birak duşu, makyajimi sacimi her seyimi yapabiliyorum. Artik daha da guclu bir kadinim. Sabret arkadasim. Birkac ay sonra her sey yoluna girecek. Su akip yolunu bulacak. Tum bu sorunlarin gidecek. Hepimiz ayni duygular icindeydik yalniz degilsin bunu unutma :)