Merhabalar;
Bende 3 aylıkken bırakıp çalışmak zorunda kalan bir anneyim.
İlk 3 gün bebeğin nasıl diye soranlara ağlamaktan cevap veremedi.. Sanki o doğduktan sonra bende yeniden dünyaya gelmiş gibiydim. Ama sizler gibi bizde ev kredisi ödüyoruz ve bu süreçte çalışmak zorundayım. 4 gün tam çalışıyorum 3 gün evdeyim. 1 yaşına kadar. İlk zamanlar eve geldiğimde aglamaktan bebeğimle bile ilgilenemedim. Sonra şunu farkettim. Evet bebeğim var ve o çok güzel ve çok özel benim için. Benim ona güzel bir gelecek sağlayabilmek için çalışmam gerekiyor.
Eve geldikten sonra yemeğimi yediğim gibi uyuyana kadar bebeğimle ilgilendim. Oyunlar oynadım duşunu aldırdım şarkılar söyledim. Kaliteli vakit geçirmek için elimden geleni yaptım. Bu arada piskolojik olarak hem bebeğim hem ben sağlıklı olduğumuzu farkettim. Sürekli bebeğiyle vakit geçiren bir arkadasim çok bunaldigindan bebeğinin sürekli tepesinde olmasından rahatsızlık duyduğunu anlattı. Ve 8 aylık bebegine biraz kendine vakit ayırabilmek için televizyon seyrettirmeye başladığını söyledi. Sonra düşündüm dedim ki evet ben bebeğimle güzel vakit geçirmek için elinden geleni yapan ve bebeğini çok seven ona çok bağlı bir anneyim. Oda bu duruma alıştı kapıyı actigim gibi uyanıyor. Sabahları bana gülücükler saçarak beni ise gönderiyor. Şu an altı ayligiz belkide ileride bana sarilicak opucek ve benim gelmemi bekleryek. Rabbim hepimize o günleri göstersin...