Merhaba arkadaşlar. Akşam olunca karamsarlık, mutsuzluk kaplıyor içimi. Bebeğime bakamayacağımı düşünüyorum bu sorumluluğun üstesinden gelemeyecek gibi hislere kapılıyorum. 37 yaşındayım ilk çocuğum.cok zordan evlendim şükür Allahim evlat nasip etti. Ama uzun yillar bekar olunca istediğim saat yattim kalktım yedim içtim gezdim şimdi bunlari yapamayacagim artik hepsi bitti psikolojisi var oysa ben zaten bunu biliyordum hazırdım her seye ama karamsarliktan içimdeki garip bunalımdan kurtulamıyorum yalan dünya, sevdiklerim birer birer gidecek düşüncesi de durduk yere kafama giriyor. bebegime en ufak bir şey olsa dayanamayacak gibi hissediyorum icim cok acıyacak gibi hissediyorum. Gec evlendim, gec yasta anne oldum, zor bir hamilelik geçirdim, diyetimi yaptim bebegim icin elimden geleni yaptım. Allaha bin şükür bana bu mucizeyi verdi rabbim. Yavrumu cok seviyorum durduk yere üzülüp ağlıyorum halime. eşim yoğun çalışıyor işi bıraksa sürekli yanimda olsa cok sevinecegim. Aksamları ,sabah yalniz kalacağım korkusu oluşuyor oysa gündüz normalim vakit geciyor bu düşünceler pek olmuyor. Ailem yakın arada birkac saatligine gelip gidiyorlar ama sürekli ve yatılı gelmezler. Normal dogum isterken sezeryan oldum onu bile 3 gün kafama taktım niye normale diretmedim diye. İlk 3 gün sütüm gelmedi bebeğe mama vermek istemesem de verdim sütüm niye yok diye hıçkıra hıçkıra ağladım cok şükür simdi simdi geldi. Sarılık olduk, hastanede yattik simdi evdeyiz, bebegim hem benimmiş gibi hem de benim değilmiş gibi. Bu duygular geçici olsun nolur, lohusalıktan olsun. kendimi ruhen ve bedenen iyi hissetmeye ihtiyacım var çocuğum için buna muhtacım.