Ben de normal doğumu beklerken, üstelik her şey yolunda giderken sezaryen ile kızımı dünyaya getirdim. Hem de çok zor bir doğum oldu. Doktorumla daha önceki konuşmalarımızda normal doğum isteğimi gayet açık bir şekilde dile getirmiştim ama riskli dedi allem etti kallem etti yanımda gelen eşim ve kayınvalidemin de aklına girerek risk de almak istemediği için beni sezaryene mecbur bıraktı. O gün için hâlâ keşke kendi annem yanımda olsaydı beni normal doğum için desteklerdi diyorum. Doğumdan sonra yaşadıklarımı bir ben biliyorum çünkü. Psikolojimin bozukluğu, ameliyatımın zor geçmesi, 10 gün sonda ile dolaşmanın verdiği rahatsızlık, 5 gün boyunca bir sağımdan bir solumdan çıkan hortumlar... Kızıma doğru düzgün bakamadım bile. Hiçbir şey hayal ettiğim gibi olmadı. Kendi annem rahatsızlandı bana gereken desteği veremedi, sonrasında çok destek oldu ama sağ olsun o sırada şehir dışından gelen ablam çok destek oldu. Eşim çok destek oldu derken bir şekilde atlattım. Ama hâlâ bazen atlattım mı bilmiyorum. Çok şiddetli olmasa da bazen kafama takılıyor. Bu durumdan eşim ve annemle konuşarak kurtuldum. Ama çok kez dışarıdan profesyonel bir destek alma noktasına geldim. Hâlâ alsam mı diye düşünüyorum, şu an kızım 5 aylık. Bazı şeylerin geçmesi için zamana ihtiyacımız var. Bu konuda hâlâ doktorumu ve o an bana destek olmayan eşimi ve kayınvalidemi içten içe suçluyorum. Ama kızımı sağlıklı bir şekilde dünyaya getirmek bazem bu düşüncelerimi hafifletiyor. Zaman içerisinde geçiyor, ama geçmiyorsa mutlaka yardım alın. Ben zor atlattım ve aslında hâlâ atlattım mı bilmiyorum işin doğrusu.