Bence dengeyi bulmak önemli ben her ağladığında alıyorum kucağıma açıkçası çünkü o an ya canı yandı ya canı bir şeye sıkıldı ve sinirlendi ya anneyi babayı özledi yani her koşulda sakinleşmeye ve yanında olduğunun bilinmesine ihtiyacı var. O an ten teması kurmadan kendi kendine sakinleşmesini beklemek henüz kendi kendini sakinleştirme becerisi geliştirdiği bir dönemde olmadığından 'senin bana ihtiyacın var ama ben senin ihtiyacına kulak tıkıyorum, yalnızsın bunu kabullen' demek gibi bir şey. Ama mesela ağlamıyo ve sırf kucağa alınmak için geliyo tırmanıyo bacağıma(bebeğim 13 aylık bu arada daha küçük bebekler genelde bu durumda da ağlar :) Bu yüzden aslında büyüyüp hareketlenip yavaş yavaş kendi kendine yetebildiği dönemler kendi kendini sakinleştirmeyi öğreniyor) bu durumda ya sadece konuşarak dikkatini dağıtmaya çalışıyorum ya da yanına oturuyorum ne istediğini anlamaya çalışıyorum.
Sonuç olarak bence siz doğru olanı yapıyorsunuz.