2 ay 6 günlük bebeğim var doğduğu günden beri sürekli ağlıyor, çok güzel bir hamilelik geçirmiştim hiçbir sorun yaşamadım sakin bir insanımdır bebeğimin de öyle olacağını hayal ederdim. Doğduğu gün hastanede bi başladı ağlamaya annem ben ablam eşim 4 kişi sabahı ettik susturamadik. O gün bu gündür hala öyle. İlk günler aç dedik sütüm gelmiyo dedik mama verdik. Sonra gazi vardır ondan ağlıyordur dedik damla aldık masaj vs her şey yaptım. 40 gün annemle ikimiz zor baktık sürekli ağlıyordu saatlerce. 40 çıksın düzelir dedik evet azaldı ama hala sürekli ağlıyor. Beni emmedigi ve uyumadigi her an mız mız. Karnı tokken altı temizken ilgilendigimde oyun oynarken bile mız mız. Sadece uyandığı ilk 10 15 dk mutlu. Artık başka bi derdi var bu çocuğun biz çözemedik diyorum üzülüyorum. Alerjik olduğunu düşünüp süt yumurta vs yemeyi kestim rahatlasın diye şimdi onu deniyorum. Çocuğumu çok seviyorum ona çok aşığım onunla vakit geçirmekten çok mutluyum sağlıklı olduğu için şükrediyorum hasta bebek annelerini düşünüyorum çok şükür diyorum. Ama şöyle bi durum var galiba depresyona doğru gidiyorum. Kendimi motive edemiyorum artık. Sürekli miz miz olması her şeye ağlaması beni çok yoruyor. Sabahtan akşama ağlamaklı bir bebekle motive olmak pozitif düşünmek çok zor. Her günüm bir öncekinin aynısı sabah olacak diye korkuyorum yeni güne başlamaya enerjim yok. Günlerdir eve tıkılıp kaldım çok ağladığı için hiçbir yere gidemiyoruz en fazla gittiğim yer annem. Hava alsın rahatlasın diye dışarı çıkarıyorum zaten siteden çıkmak mümkün değil 15 dk sonra yaygarayı koparıyor apar topar eve çıkarıyorum. Nefes almak istiyorum, zaman zaman kafa dinlemek istiyorum, motive olmak istiyorum ama yapamıyorum ben pozitif olmazsam bebeğime nasıl pozitif bakicam.Diyeceksiniz eşin yardım etsin eşim bakarken de ya çamaşır atıyorum, ya asıyorum, ya katlıyorum,ya tuvalete giriyorum ya duşa, ya da yemek yapıyorum, ya karnımı duyuruyorum zaten bunları yapacak vakit ancak oluyor.Ben duştayken bile ağlıyor üstümü giyinen kadar kıyamet kopuyor eşimde diyor emmek istiyor hemen bana veriyor. En fazla eşime bırakıp yarım saat dışarı çıktım mahallede yürüdüm onu da 1 kez yapabildim.Ne yapicam bilmiyorum gelecek ayları düşündükçe moralim iyice bozuluyor hep böyle mi geçecek.Nasil toparlayacagim kendimi bedenen ve ruhen çökmüş hissediyorum. Siz nasıl motive oluyorsunuz?