4. Ay atağını çok zor demişlerdi, çok korkmuştum ama hiç hissetmedim. Elhamdülillah zorluğunu yaşamadım.
Bir hafta sonra 8 bitiyor. Dibine kadar yaşıyorum. Allah'ım nereden geldim buralara diyorum. Hep kucağımda, eşimde bile ağlar. Yere koysam otursun biraz oyalansin diye, oturmamaak için bacaklarını sertlestirir.
Emekleme aşamasında olduğu için sırt üstü koysam hemen yüzustu döner, bu seferde gidemeyince aglar. bı emeklesede rahatlasam diyorum ama şimdiden böyle ise sonraki zorluklarını düşünemiyorum. Çünkü tutunup biraz kalkabildigi için gördüğü herşeye uzanıp, elinin yetistigi herşeyi çekip alıyor.
Yemek yerken önce eşim yemeğini yer ben bakarım,sonra eşim alır bakar ben yemeğimi yerim. Dönüşümlü yani :)
O kadarr bunaldım ki, evimde perdeleri açmaktan başka hiç bir iş yapmamisim, ve ona rağmen arkadaşımı aradım ki biraz sana gelicem diye. Şuan arkadaşımdan haber bekliyorum. Arasın hemen cikicam.
Size tavsiyem; eğer zorlu atak dönemlerinden geciyorsaniz bırakın işi gücü, havalarda zaten sıcak en azından bı hava alın gelin. İnanın çok iyi geliyor....