Kızlar 1 hafta sonra 13 aylık olacağız, uyku sorunumuzu bilen bilir o konu bi derya zaten... Ne zamana kadar böyle gidecek bilmiyorum ama o kadar yoruluyorum ki ruhen... Ev işi yemek vs değil benim derdim onlar bir şekilde halloluyor eşim sağolsun elinden gelenin fazlasını yapıyor. Benim kast ettiğim şey bilmiyorum lohusa depresyonu mu ama bebeğim her şeye ağlıyor neredeyse günün dörtte üçü ağlamaklı, uyanıyor ağlıyor uyuyor ağlıyor altını alırken ağlıyor banyoya girerken ayrı çıkarken ayrı ağlıyor, yemek yerken bir anda ağlamaya başlıyor... Ya çok Şükür çok Şükür çok Şükür bütün tahlilleri testleri tertemiz, kilo boy gayet güzel. Ama bu karakteri mi artık bilmiyorum beni o kadar yoruyor ki enerjim yok hiç. Ne doğru düzgün dışarı çıkarabiliyorum, ne oyun oynayabiliyorum... 1 aylığına memlekete gitmiştik. Dinlenirim anneanne babaanne bakar diyordum işler daha beter oldu. En ufak bi ağlamasına hemen kucağa alıyor nazliyorlar, birisi bu çocuk çok yiyor diyor ötekisi az yiyor diyor. Uyku saati geldiğinde "Aman uykunun saati mi olur" diyorlar... Yani faydadan çok zarar neredeyse... Şunu anladım ki anneanne babaanne bakamayacak bu çocuğa... Aylardır bakıcı arıyorum onu da bulamadım. Şu an ücretsiz izindeyim 1 sene daha hakkım var ama ben o kadar daraldım ki işe başlamak istiyorum. Birini bulamazsam tabii ki yine kendim bakacağım ama hiç iyi hissetmiyorum kendimi, kimseyle konuşmak istemiyorum soru sorsunlar istemiyorum yani giyinmek süslenmek vs hiç gelmiyor içimden. Biliyorum kendi mutsuz ve negatif enerjim çocuğa da yansıyor elbette ama inanın ki elimde değil..
Öyle bunaldım ki her şeyden diyorum yaaa keşke birinde dursa bebeğim de şöyle kafamı dinlesem...