Kızımı 2 aylıkken bıraktım, işe başladım şuan 7 yaşında ve bir kardeşi oldu oda 5.5 aylık işten çıktım.. Özet geçeyim hemen sana, çok fazla zordu benim için. Belki benim için zordu ama ben anneliği dibine kadar yaşıyorum çünkü başkalarının anneliğini asla yermiyorum ama bunu derken. Mesela bi arkadaşım daha vardı aynı zamanda doğdu bebeklerimiz o ben gibi düşünmüyordu bebeğini babaanneye bırakıp tatile gitti bebeği küçücükken. Ben bırakıp sinemaya bile gidemezdim. Çalışırken bebeğimden çaldığım zamanı onunla geçirmek isterdim. O yüzden dedim dibine kadar yaşadım, yaşıyorum da hala. Babaanne baktı bu arada kızıma. Dönem dönem bebeklerin bi baktığı kişiye, bi sana bağlanma dönemi oluyor. Tabi baktığı kişiye dönünce birazcık moraller bozuluyor :). Ama annesinin asla kopuyor bağ merak etme.. Sadece çocukların mutlu olduğu şey çok fazla oyun oynamak. Kaliteli vakit geçirmek. Kızım kek yapmayı çok severdi evde kek bitmeden kek kurabiye yapardık. Ama çalışma saatlerim benim özel sektör olduğu için 8.5 - 7 ydi. Çok zordu ama bitti.. Şimdi diyor ki anne bana neden sen bakmadın kardeşime aen bakıyosuns.. Burnumun direği sızlıyor o öyle deyince.. Çalışan anne olmak çok zor. Ev işi seni bekler, ilgi bekleyen bebe seni bekler, ilgi isteyen eş bekler, evde düzen bekler.. İşte iş bekler.. Bi şekilde geçiyor zaman kendinizi yıpratmayın. Olacağına varıyor. Kızıma şimdi diyorum git hafta sonu babaannen de kal yada 1 gün kal asla kalmıyor benden hiç ayrılmıyor. Ama işte kim bilir neler yaşadı içinde bazen öylr soru sorıyor ki tıkanıp kalıyorum. Eşiniz en büyük destekçiniz olur inşallah.