Nerden başlasam bilemiyorum gerçekten. Ne gecem var ne gündüzüm. Gündüz sürekli kucağımda olmak istiyor benden başka kimsede durmuyor sürekli ayakta gezmek istiyor. Gece desen sabaha kadar uyumuyor uyusa bile 15 dakikada bir uyanıyor. İnanın tuvalete bile gidemiyorum bazen onu bırakıp. Duş almak yemek yemek oturmak benim için lüks oldu. Kendimden nefret eder hale geldim. Aynaya bakmak bile istemiyorum. Ya özel ihtiyaçlarımı bile karşılayamıyorum. Belki beni yargılayacaksınız ama keşke doğurmasaydım diyorum bazen. Kendi elimle kendimi yaktım sanki. Eşimle olan ilişkimizi bile etkiliyor bu durum. Artık hergece ölmek istiyorum diye ağlarken buluyorum kendimi. Ne yapacağım nolur bana bi akıl verin.