Her anne evladının iyiliğini ister, genellikle de bir anne kadar evladını başkaları düşünemez.
Bir daha asla yapma. Kendini dinlendir, rahatlatmaya çalış tahminen bir şeylerin stresi, yorgunluğu var üzerinde ama O senin savunmasız bir bebeğin , ben de arada istemsizce off off diyorum sonra ona bile pişman oluyorum. Benim oğlum çok zor bir bebek ama hamilelikten öncesinde ben çok huysuz bir kadındım bence, sabrı da hoşgörüyü de oğlum öğretti bana. Binlerce insan şu mükemmel kokuya hasret, Allah bana nasip etmiş, sağlıklı ve maşallah çok tatlı, ben bir ağrım olduğunda derdimi anlatamasaydım ne yapardım diye düşüne düşüne sabrı öğrendim. Yeri geldi sinirimden yastığa kapandım ağladım, yeri geldi saçlarımı çekiştirdim. Çok zor bir lohusalık dönemi atlattım bebeğimle bende çok ağladım ama biliyorum ki başkasının asla yapamayacağı bir şeye ben nasıl kalkışabilirim. Aklımdan onu istemediğimi geçirdiğim zamanlar oldu, niye bebek istedim ki dert aldım başıma diye ve bunları düşündüğüm için bile çok büyük pişmanlık yaşadım. Eşimle açık açık konuştum hislerimi anlattım o bana destek oldu, bebeğimiz büyüdükçe iyiki yapmışız diyorum :)
Gerekirse psikolojik destek al, eşinle konuş. Bebeğine sımsıkı sarıl, vicdanın rahat değildir bu pişmanlık sana yeter bir daha asla yapma.