Bayağı bayağı linç yemissiniz yorumları okuyorum da :) benim bebeğim doğduğunda öyle gazlı,kolik bir bebek değildi hatta nice bebeğe göre rahat bir bebekti bile diyebilirim... sezaryen doğum yaptım, ağrım çoktu hastanede sütüm gelmiyor hemşireler ısrarla emzir diyordu... istemiyorum gelmiyor süt, götürün bebeği mama versinler diye reddediyordum, çok sinirli ve ofkeliydim ( doğum stresi, lohusalık,yada ağrı dolayısıyla tahammülsüzlük....hangisi istersen diyebilirsin)
Eve geldiğimde her ağladığında içten içe öfke duyuyordum hatta rahat bir tarafıma mı battı bu çocuğu neden yaptım ki dedim...
Annelik duygusu herkese yavrular yavrulamaz gelmiyor maalesef...ben 2-3 ay kabullenemedim,rahatimi özgürlüğümü istedim, eşim ilgilenmedikce yardım etmedikçe bebeğe öfke duydum,annelik duygusu hiç içime işlemedi.3 ay boyunca içim titreyerek bakmadım...
Ben bebeğimi alışmaya,kabul etmeye başlayınca sevdim, sevdikçe bağlandım,ondan sonra canımı isteseler veririm duygusunu hissettim...Ben ilk anda bu duyguları kalbimde hissetmedim ve bunun için kimse beni suclayamaz....
Herkesin durumlardaki psikolojileri çok farklılık gösteriyor.Ben hamilelik dahil bu zamanları böyle duygusuz yaşadım.Simdi canımı istese veririm ama Allah 2. Bebek için bana değil isteyen insanlara versin diyorum.ben bir kere tattım bana yeter,2. İçin ne sabrım ne sinirim ve şevkatim var