Senin yaşadığın kadar olmasada çoğumuz yaşıyoruz sanırım. Eşimin ailesi de iyilik adı altında benim sürekli psikolojimi bozdular. Bebeğim 7 aylık bende sürekli gergin sinirliyim. Halbuki çok sabırlı sakin bir insandım huyum suyum değişti. Yardım ederken köstek oldular. Ailesi kalabalık. Bebeğim gaz sancısı çok çeken ve kolik bir bebekti. Çocuk her ağladığında AÇ bu çocuk , ne zaman emzirdin, sürekli tok mu, altını değiştirdin mi? Mama verdiysen kaçta verdin? Gibi sürekli bakıcı muamelesi yaptılar tok doyurdum desemde doymamıştr o mama ver diyip durdular. Mamaya basladik. Emzir uyusun doymadı mama ver sürekli böyle saçma şeylerle geçti. Dr sütün yetiyor kilosu fazla mama verme dedi doyduguna ikna edemedim aç dedikleri için çenelerinden kurtulamadım. Ağlıyor niye ağlıyor niye aglatiyorsun dediler. Her ağladığında ver ver diyip kucağımdan aldılar sen bakamıyorsn der gibi. Ayağında durmasın sana alışmasın , göğsünde uyumasın sana alışmasın diye diye çocuk bende durmaz ağlar oldu zaten ağlıyordu bende sakinlesmiyordu. İçime ata ata stres sinir sütüm kesildi 4. Aydan sonra. Çocuk benim dışımda herkeste dolaştı kucaktan kucağa. Büyüdükçe ellerine almamaya başladılar ağır diye. Kucağa alıştı deyince kaynanam eşek çok taşırlar dedi. Benden başkası da taşımaz oldu zaten. Her gelene bu ( bebek ) annesi ile geçinemiyor diye şaka yapıyordu güya. Gece gündüz uykusu yoktu. Büyüdü baya şimdi ama hala başkasına gitmek isteyince üzülüyorum kıskanıyorum, bebeğim beni sevmiyormus gibi geliyor hem bebeğime hem bu psikolojiyi yaşatanlara sinirleniyorm herşeye öfkeliyim. Üzülüyorum kendimi mutsuz hissediyorum. İşe geri döneceğim. Onlara bırakmak istemiyorum. Bakıcı tutsam laf edecekler. Gorumcelerimi arkadaş gibi görüyordum kaynanamı seviyordum. Bebekten sonra hepsi gözümde değişti. Küçük basit şeyler gibi ama bu süreçte insan zaten alıngan hassas olurken bunlar ciddi problem oluyor insan çok yıpranıyor. Bebeğime de icten içe kırılıp sinirleniyorm sonra diyorum o daha bebek. Bana ihtiyacı var ben istedim diye dünyaya geldi. Yaşananlar onun suçu degil. Ben aylardr mama veriyorum. Sende dert etme yeterki mama içsin. Ama o masumun suçu yok. Yarın birgün büyüyecek biraz daha. Kendi ni yalnız hissetmeyeceksin. Sana tepki vermeye başlayacak. Hayata tutunma dalın gibi gör. Ondan sevgini esirgeme. Bende onlar yüzünden kendimi yetersiz hissettim hala bile öyle psikolojim çok iyi değil. Ama bebeğim için güçlü olmaya çalışıyorum. Bir süre kendimi bakıcı gibi hissedip evde hapis hayatı yaşıyormuşum gibi geliyordu. İnternetten bile psikolog araştırdım. Seni anlıyorum ve haklısın hiç kolay değil. Ve sayımız çok bu duyguları yaşayan , yalnız değilsin.