Düşünsenize sıcacık, surekli annesinin kalp atışını hissettiğini, gaz sorunu olmayan, asla açlık olmadan besini sürekli alabildiği, karanlık bir ortamdan çıkıyor gürültülü, parlak, annesinden ayrı, soğuk, ağrı hissettiği, aclik çektiği ve besine ulaşmak için beklemesi gereken bir ortamda buluyor kendini. Nasıl bir sok o küçücük yavru için ben bunu düşününce onu kendimden ayırmak istemedim. Gerçekten o 3 ay en çok ihtiyacı olduğu şey biziz. Her acısını ağrısını sıkıntısını bizim kokumuz sıcaklığımiz hafifletir. Kalbimizin atışını hissetmek onun yaratıldığı yerdeymis gibi güvende hissettirir. 3 aydan sonra çevreye ilgileri artıyor dünyaya uyum sağlıyorlar daha az korkuyorlar alısiyorlar. Bana kucağa alıştırma dediler durdular ama kucağa alışmak diye bir şey yok ki. Onların yeri zaten kucak. Bir iş de 3 ay eksik kaliversin. Şimdi 4 aylık bırakıyorum kendi kendine oynuyor ya da yanımda oturup beni izleyerek vakit geçiriyor, gülüyor.