Bebeğim 4 aylık. Yardım almadan bakıyorum. Eşim günse toplasanız yarım saat bile ilgilenmiyordur. Gündüzleri de uzun uyku yapmayan bir çocuk. Bazen sabrımın zorlandığı oluyor. Kendimi biraz özlüyorum. Tv izlemeyi bile özledim. Ama çocuğumu çok seviyorum. Şimdi bugün derin uykusuna geçti. Bir kahve yapıp oturabildim, tv izliyorum. Ama vicdan azabı çeke çeke. Sanki ona ihanet ediyormuşum o uyuduğunda rahat ettim diye. Öyle geliyor. Saçma mı.. nasıl aşıyorsunuz böyle duyguları? Bir de tek olduğum için, yemek yerken mecburen tv açıyorum. Günde 1 saat filan maruz kalmış oluyor totalde. Ama belli başlı şeyler izletiyorum. Eğitici şeyler. Yoksa yemek de yiyemem. Durmuyor bir süre sonra. Mutlu olduğm tek şey artık yemek yiyebilmek. Onu da rahat rahat yiyemezsem bir şey anlamıyorum. Bu sefer tükenmişlik hissi gelince de mutsuz oluyorum, yine çocuğa yansıyor. O yüzden vicdan yapa yapa izletmek zorunda kalıyorum. Ben kötü bir anne miyim? Sorumsuz filan mıyım? Çevremdeki bakışı söyleyeyim. Daha çocuk ihtiyacını söylemeden yetişiyorsun diyorlar. Tetikte bekliyorsun diyorlar. Fazla ilgileniyorsun diyorlar. Ağlasın biraz hiç ağlatmıyorsun diyorlar. Ama ben 10 saniye gözümü çocuktan ayırsam vicdan azabı çekiyorum. O varken telefona bakmamaya çalışıyorum. Tv kendim bile izlemiyorum o bakıyorsa. Sadece yemek yiyebilmek için