Evet öyleymiş okuduğuma göre. Vallahi öyle. Sabah resmen bitik halde uyanıyorum ama onun suçu yok diyorum içimden yine gülümsüyorum ona, konuşuyorum aynı devam ediyorum. Duygularımı eşimle paylaşıyorum. Allah'tan eşim çok anlayan bir insan ve sürekli yanımda yardimci oluyor her konuda. O da ben kadar bakıyor. Yoksa ben depresyona falan girermişim yani. Zor çok zor. Bir bakması değil, ona bir şey olmasın endişesi taşımak, sürekli onu dusunmek. İki dakika uyurken nefes alayım derken telefonda onun fotolarına bakıp yavrumm diye sevmek :D annelik gerçekten delilikmiş. Dediğiniz gibi tüm evlatlarimiz sağlıklı,huzurlu mutlu olsunlar da elbet bu günlerde geçecek ya sabır