Aslında biz çocuklarımızı fanusta yaşatıyoruz, evde prenses gibi bakılıp, ses yükseltsek açıklama yapıp böyle olmaması lazımdı şu yüzden kızdım vs oluyor, ama çocuklar eskisi gibi sosyal bir hayatın içinde değiller, parkta bile yanına bir çocuk gelse tedirgin olup asker gibi başında bekliyorum, iletişim nereye kadar normal devam edecek, karşı taraftan çocuğuma tehdit oluşturabileceği bişey gelecek mi vs diye, sırf çocuklara karşı da değil, zaman o kadar kötüleşti ki, parkta boş oturan erkeklere sinir oluyorum, ne yapmaya geldi amacı ne bu bi pedofili kişilik mi, neden çocuklara dik dik bakıyor vs diye paranoyak olduk e çocuklarımızı sürekml göz hapsine tutuyoruz, yılda bir kuzenlemrinill) müğünde de, birinin çocuğu şiddete meyilli olsa panter gibi resmen cephe alıyorum ve çocuğuma yaklaşması için evde köşe kapmaca oynuyoruz, evde gormesiyle etmesiyle alakası yok, önlem de bu değil aslında, kendini nasıl koruması gerektiğini bilmesi gerekli, kuzeni oyuncak alıp iteklediginde acıyan yerini tutup anne acıdı öp diye gelen çocuk ikincide baktım itekliyor, sonra zarar gelince tehlike gördüğünde yapmaması yanıma gelmesini ya da seslenmesini söyledik fakat, tecrübe etmiş oldu. Böyle böyle kazanıyorlar bu davranışı, aslında bakıyorum çoğu aile de çocuğu kendine vurduğunda gülerek refleks gösteriyor, hadi git babana da vur bakalımi gördüm, aslında oyunla öğretiyorlar çocuklarına, fakat sonuç olarak topluma kazandirdiklarindan senin benim çocuğum etkileniyor, düğün için gittiğimde kıskandığı için kardeşimin çocuğu itti ve peteğe gelip kaşi yarıldı çocuğumun, o halde bile kuzeninin adını söyleyip o yaptı ben çok üzüldüm annecim diyordu, 34 aylık şuan ve tam bu kavramlar yok çocuklarda, yapılan şeyi anlattığınızda resetliyor ama tekrarına maruz kalınca karşıdakine ayna oluyorlar