Sizi anlıyorum. Benim o kadar sosyal bir hayatım yoktu, planlı bir hamilelikti ama eşim çok istedi. Şimdi sınırlı olan zevklerimi gerçekleştiremiyor olmak korkunç geliyor. Beş aylık bebeğim, ilk günler o kadar çok ağladım ki bı daha uyyamicam, hayatım bitti. Tek başıma dışarı çıkamam, memlektime uzağım bir daha anneme gidemem... Daha bir sürü şey. Kendime artık bu benim yeni yaşam biçimim ve evimize gelen yeni bir arkadaş diyorum. Kendimi suçlamamaya çalışıyorum. Biz kötü insanlar değiliz. Sadece her şey o kadar değişti ki bedenimiz, ruhumuz... Uyum sağlamak elbette zor olacak. Sizi seviyorum inanın, bütün anneleri seviyorum ve iyi olmamızı diliyorum. Çok zor bir işle başa çıkmaya çalışıyoruz. Sevilmeye, anlaşılmaya ve yardıma ihtiyacımiz var.