Yorumlara bakıyorum ve inanamıyorum ya. Şöyle bir platformda bile lohusa kadına yaptığınıza bakın, pes. Her bebek aynıymış gibi.
Canım sen kendini üzme. Ben bebeğime hazırdım, onu hiç inkar etmedim, doğduğu andan beri canıma kattım onu ama ilk 3 ay gerçekten zor. İnsan görülmek, anlaşılmak istiyor. 2 aylık bebek uyurmuş, bak bak. Ben ne kitaplar okudum, en yakın arkadaşım Bağdat Caddesi'nde meşhur bir pedagog. Olmuyor arkadaşım. Uyumayan çocuk uyumuyor. Evimde kalıp bana yardım eden herkes söyledi "Bu nasıl yenidoğan, hiç uyumuyor" diye. Hadi ben deneyimsizdim. Anneanne, babaanne, hala, teyze... Hiçbirimiz uyutamadık. Huysuz değildi ama uyumazdı. Memede 7 saat kalırdı bazen. Temasçıydı. 7 saat bir koltukta otur, evden hiç çıkama, kış bebeği, hava kasvet, sabah 7'den gece 23'e kadar uyumadan bebeğe bak, gece kalk emzir. Evde kimse olmasın, eşin eve akşam 8'de gelsin, yapayalnız günler geçir... Çok zordu ama geçti. Her geçen gün daha güzel geldi. Hiç pişman olmadım, hep şükrettim şimdi daha da anlıyorum ki iyi ki anneyim.
4. ayla birlikte her şey daha yoluna girecek hiç merak etme. Erkekler biraz geç anlar, anlayacak o da.