Canim sanirim birazcik lohusa depresyonu. Insan anne baba olmaya kolay alisamiyor, bu utanilacak bisey degil. Bebegin azcik daha buyuyup guldugunde ya da tepki verdiginde cok daha iyi hissedeceksin. Benim oglum 9 aylik ve ben de bazen hayatim bitmis gibi hissediyorum. 30 yasinda esimle tanistim, 1 sene dolmadan evlendik, evliligimin 10.ayinda cocugum kucagimdaydi. Evlenmeden once senede belki 7-8 kez yurt disina tatile giderdim, salsa yapardim, her cumartesi aksami disardaydim ve eve gun dogumuyla girerdim vs vs. Simdi pazar sabahlari onceden yattigim saatte kalkiyorum. Bazen bir mutsuzluk cokuyor, eski eglenceli hayatimi cok ozluyorum. Cocuktan once esimle mutlaka haftada en az 1 aksam guzel bir restaurantta yemek yerdik. Simdi yemege ciktigimizda ama sigara icilmeyen mekan olsun, aman mama sandalyeleri yeni olsun rahat olsun, bakim odasi olsun.. zaten cocukla evden cikana kadar yoruluyosun, gittigin yerde cocukla ilgilenmekten yemegin buz oluyor... velhasil, hayat artik cok farkli. Daha dun aksam soyledim esime, sevilmese cekilecek cile degil... ama iste olay burda bitiyor, sevgi.. iki gun sonra sana bir gulucuk atacak, o zaman dunya umrunda olmayacak. Tum sikintilara, kendinden verdigin her seye degecek. Dun annemle oglum bahceye indiler, annem bir cicek koparip eline tutusturmus, annesi sana cicek getirdik diye geldiler :) o an biri kafami kesse gikim cikmazdi herhalde, nasil bir mutluluk. Kusura bakma cok uzun yazdim ama demem o ki azcik daha buyusun bebegin, biraz daha alis, her sey daha kolay gelecek