Canım 3 yaşında yigenim vardı annesini arkasına saklanırdı sürekli annesinin kucagında biri yaklaşsa kucaklamaya calışsa bas bas bağırıyordu. Yakınımızda oturmaya başlamışlardı. Herkes cocugun yanında soguk, kendini sevdirmiyor, konuşmuyor gibi olumsuz konuşuyordu. Ben psikoloji dersinde işlediğim için bu tür bebeklerle ilgili. Cocugun yanında olumsuz konuşmayın dedim. Cocuklar her şeyi anlar. Olumlu konuşmaya başladık. Cok sevimli, bizi cok seviyor, biz onu cok seviyoruz gibi. Yaramazlık yapıyorsa "o cok akıllı öyle yapmaz gibi". Öz güvenini sürekli destekledik annesiz bir şey yapabileceğini ögrendi. Bizimle neredeyse hiç konuşmuyordu konuşmaya başladı. Şakalaşmaya. Baya baya gelişti cocuk sonradan. Annesi çarsıya giderken bizde kalmaya başladı, o aglayıp annesinin yakasını bırakmayan cocuktan eser kalmadı. Tam 3 yaşında dilenmeye başladı ilgiyle, sosyal cevreyle. Sürekli sosyal cevreyle iç içe olursa sizinkide alışır.