Ne çok benzer şeyler yaşamışız, bende ciddi şekilde lohusa depresyonu geçirdim, bebeğim beni emmeyi reddetti, o reddettikçe beni annesi olarak görmüyor diye üzüldüm ağladım,bebeğimden korktum, yalnız kalmaktan çok korktum, bu depresyonun üzerine senin sütün yok diyen kayınvalideme öyle deme diye bağırdığım için 3 günlük lohusayken beni bıraktı gitti, zaten babam annemi yanımda bırakmadı, tüm bu hallerde 3 günlük emmeyen bebekle kalakaldım yapayalnız.
Bi emzirme danışmanı çağırdım şükürler olsun bebe emmeye başladı, ondan önce sağlık ocağındaki ebe göğüs ucun çok sert ememiyor demişti bende göğsümde problem var asla ememeyecek diye düşünüyordum ama o emzirme danışmanı olan ebe sayesinde emdi. Hatta beni çıplak şekilde yatırdı bebeğimi üzerime koydu o minicik yavru koklayarak mememi buldu ve emmeye başladı, orda anladım ki bu bebek beni bu hayatta herşeyden çok seviyo, gözü kapalı bile olsa beni tanır diye düşündüm. Süt yetmiyordu mama veriyorum zamanla kızjm mamayı kendi kendine bıraktı çünkü bol su içerek sütümü artırdım vs. Vs.
Ailesi yüzünden bu dönemde eşimlede aram çok açıldı yatakları ayırdık falan düşün ne halde olduğumu ama kızımla yalnız kaldıkça onu tanıdıkça depresyon falan kalmadı. Bir hafta onla yalnız kalırsın, herşeyin yolunda gittiğini anladığında, kimseye ihtiyaç duymadığını anladığında yalnızlık dahada hoşuba gidecek.
Sadece 1 hafta. Kendine güven canım. Unutma senin kokun yeter.