Biri 5 yaşında biri de 13 aylık iki evladım var. Uyku hakkında uzmanlık yaptım artık. Kızım geceleri hiç uyumazdı. Gündüz desen eh işte. Emmeyi 23 aylıkken bıraktığının ertesi gün deliksiz uyumaya başladı. Oğlum doğunca ben bi edalar dedimki tamam bu uyur ben tecrübeliyim. Sallamaya alıştırmıyım, yok memede uyumasın, aman karnı doysun uzun uyur. Cık. Uyumadı. Sonra dedim uyku eğitimi vereyim. 1.5 ay uğraştım uzmanıyla hem de. Yok istenilen sonucu alamadık. Uyku eğitimi verdiğim için pişmanım keşke vermeseydim. Yavrum ağladı bu süreçte çünkü. Hala geceleri uyumuyor düşün 13 aylık. Ve benim şu an yaptığım tek bir şey var o da kabullenmek. Olumluya odaklanmak. Çocuk uyumuyor işte ama sağlıklı mı evet çok şükür. Dişi çıkar büyüme atağı olur, bir şeyler olur işte. Uyuması gereken saate takılma. Ben dakika sayıyordum ne yaptıysam kendime ettim. Bana da yazık. Şu uyku problemi kelimesini bile kullanma. Kızım gece az uyurdu. 10 saat maksimum. Noldu büyüdü, hem de yaşıtlarından geri de kalmadı. Bu bize empoze edliyor şu kadar saat bu kadar saat. Bu robot değil ki. Bizim de 8 saat uyumamız gerekiyor ama bizim de bebişlerden önce uyumadığımız olmuyor muydu? Empati yapalım. Günü kurtaralım. Sabredelim, hepsi geçecek. Evet sabredemediğimiz zamanlar da olacak. Olsun. Arada huysuzluk da yapabiliriz napalım insanız.
