Kizlar kafayı yemek üzereyim artık, 4. Gün oldu çocuğum sanki benim çocuk değil. Yine post açmıştım atak haftasına girdi diye ama geri dönmezse diye çok korkuyorum. Uykusu çok güzeldi şimdi kuş uykusu, artı uykuya geçirmek eziyet oldu ağlıyor çırpınıyor yatakta. Yemek istiyor veriyoruz yemeği yerken sinirlenip ağlıyor geri çıkarıyoruz daha çok ağlıyor ya ne yapacağımı şaştım. Şimdi uyutmuştuk ne güzel yine uyandı babası sallıyor o ağlıyor. Beni sorsanız halim harap evimi almış götürüyorlar bulaşık yemek çamaşır dışında hiç bir şey yapamıyorum o da eşim evde olduğu için böyle. Dağ başında yaşıyorum komşum vs h kimse yok 4 haneli bir köy ve yalnızlıktanda bunaldim. Derdimi dökmeyi sevmem ama cidden kendimi yıpranmış hissediyorum hatta bazen ölmek için dua ediyorum. Eski haline döner mi sizce? Bunu yaşayıp eski haline dönen var mi? Ne olur geçiyor diyin yoksa kafayı yiyeceğim 3 buçuk senedir yalnızlıkla imtihan oluyorum bir de sıkıntılı bebek olunca cidden insan yaşamak istemiyor :(