Bu durumu en ağır yaşayanlardan biri olarak yazıyorum bende daha farklı bir durum olmuştu anlatıp etkilemek istemiyorum benimki çok zordu çok şükür şimdi iyileşiyorum Allah'a şükür ben düzeldiysem herkes düzelir diyorum o yüzden böyle postlar görünce yazmaya çalışıyorum, ilk olarak hissettiklerin kaygı ve vesvese şuan kaygılısın bebeğini çok seviyorsun ona en iyi şekilde bakmak istiyorsun hata yapmaktan korkuyorsun hormonlarında çok etkisi var tabiyki aşırı sorumluluk duygusu insanda korkuya kaygıya sebep oluyor, biraz basit düşünmeye ihtiyacın var insanlar beş tane çocuk büyütüyor köylerde zor şartlarda hepsi herşeyini dört dörtlük mü yapabiliyor hayır ama kaygilanmiyorlar ellerinden geleni yapiyorlar, sende öyle yapacaksın daha fazlası değil bu güç senin içinde var sen annesin artık Rabbimin bir emaneti var ve ona elinden geldiğince bakacaksın kimse senden daha iyi bakamaz ona , eğer sana yok içimden şöyle böyle saçma sapan istemiyor musun gibi hisler geliyorsa bilki bu vesvese yani sana önem verdigin için zıtlık veriyor sen sevmek istedikçe sevmiyormuyum falan gibi şüphelerin oluşuyor büyüklerimiz ne diyor lohusa kadınlar oturmasına kalkmasına dikkat etsin çünkü onlarda biliyorki lohusa döneminde vesvese olabiliyor bol dua bolca şükür onlar senin hislerin değil sen kendine dön ve bak sen annesin bebeğini seviyorsun kimse senin elinden tutup hayatını güzelleştiremez kalk bı duş al kendine bakım yap giyin bebegine ninniler söyle dualar et hep pozitif şeyler düşün ağrıların geçecek bu günler geçecek uykusuzluktan yorgunluktan öfkelisin her seyi depresyona yorma kendine mutluluğu yakıstirmayi dene depresyonu değil