sabretmesi de zor. Sanki evde kaynanamla yaşıyorum. Çok sık arıyor. Yüz vermiyorum. Herkes kızıyor bana neden böyle bir aileyle akraba ettin bizi diye. Eğitimliyim. Öğretmenim yurt dışında. Eşimde ailede tek eğitimli. Ailenin en küçüğü ve annesiyle büyümüş. Evlendikten sonra 2. Gün evime yatıya kalmış bir kadın. Cahil. 1 hafta hizmet bekledi. Artık muhatap olmuyorum , çıldırıyor farkındayım. Eşim de aramaz sormaz oldu. Ama ne hikmetse hep hasta hep naz niyaz eşime yapılıyor. Aramazsa eşim sargılı ayak göz serum fotosu atıyor. Bizi üzme zaten gurbetteyiz dedim. Umru değil. Hala o duygusal boşluğu eşimle doldurmaya çalışıyor. Çok yoruldum.