Ben de bu durumdaydım. Neden evlendim, neden dertsiz başıma dert alıp bu çocuğu yaptım dedim ilk zamanlar Allah affetsin. Şimdi çocuğum 15 aylik. Kırkı çıksın geçecek dediler geçmedi. 3 Ay olsun geçecek, 6 ay olsun bitecek... geçmedi geçmedi bir türlü. Sonra bebeğim 1 yaş olunca yürüyünce hala mutsuzken bir durup söyle baktım kendime. Herşey eskisinden daha iyi olmuş, ben eve de oğluma da yetişebilir hale gelmişim. Bilinclendikce her hareketine güler eğlenir olmuşum da farkında bile değilmişim. Tutturmusum bir mutsuzum diye, görememişim gelişmelerin güzelliğini. Lütfen kendinizi, kalbinizi dinleyin. Bebeginize özellikle o uyurken öyle bir bakın ki tüm hücrelerinize işlesin o güzellik. Geçecek diyin. Çünkü gerçekten geçecek. Içim kıpır kıpır son günlerde. Içten sevinmeyi hiç yaşayamayacağını sanıyordum :) Allah size, bana, tüm zor durumda annelere sabır versin. Zor günlerinizin getirisi çok iyi olacak inanın bana. Inşallah tez zamanda atlatırsınız. Minik bebeğinizin gücünüze güç, mutlulugunuza mutluluk katması dileği ile... :) :)