Belki yardımcı olursunuz derdimi anlatmak istedim. Başından anlatacam kızlar. 1.5 yıllık evliyim. Eşim bu zaman kadar hiç destekci olmadı bana ne manevi ne maddi. Hep Kendi kendime destek oldum hep kendim hallettim herseyi. Bu kadar zaman içinde bir sorunumu bir hastalığımı bile diyemedim. Çünkü umursamıyor. Çevreye karşı öyle değil bana karşı böyle. Evlenmiş evlenelim üstüme tek kıyafet bile aldığı yok. Gecenlerde bot istedim topuklu diye bebekle idare edemiyorum diye yok dedi yine sustum. Birsey istediğim de para yok der ama para var şimdi dersiniz nereden biliyorsun belki yok. Evin faturasi ve ihtiyaçlarını sadece gideriyor ihtiyaçları da zaten 2 kisiyiz fazla yiyip içen biri değilim ondan 3 ay falan götürüyor evde zaten kira değil. Bebegimin bezini kendi babam aldı fazlasıyla almasına gerek kalmadi. Kıyafet desen annem aldı kayinvalidem aldı. Benim ihtiyaçlarımı da annemle babam karşılıyor kıyafet vs. Cebimin harçlığını bile babam verir gittiğimde ben bu zaman kadar eşimden sadece 150 tl aldım oda yine bebek için. Ama ben eşime elimde ne kadar varsa veririm ister. Hiç unutmam hamelikte pantol aldım oda 2. El dolap uygulamasından babam para vermişti o pantolonun parasını aldı benden. Buarada çalışmıyorum. Evde akşamları gelir çöpe baka bugün ne yemişim diye. Neyse hamile kaldım insan eşine Derken sevinir ben dedim bana hamilesin diye İstediklerini yapacak değilim dedi ilk kelimesi bu oldu. 9 ay sorunlar yaşadım hastaheneyr gittim ağlayarak eve döndüm hastahanede beni beklemiş yeri geldi şiddet gördüm beni de bebegide istemedi geberin dedi yine sustum bebegim için tek tutunacak dalım bebegim oldu boşanmak için annemlere gittim annem ve babam kalp hastası ikiside aynı gün hastanelik oldu benim yüzümden birsey olmasını istemedim geri geldim yine tabi sorunlar devam. Hastalık sahibi oldum kan kusuyorum kulağımdan kan geliyor burnum kanıyor. Kaç kez evde tek baygınlık gecirdim gözümü açtım yine toparladım birsey demedim hiç kimseye zaten desemde He he der geçer. Annem gilinde haberi yok hastahaneye de gitmiyorum. Zaten gidemem de tek dışarı çıkamıyorum bi annemler bi kayinvalidemler. Yoksa yok eşimle bile çıkmıyorum çıkartmıyor. Evde balkona bile çıkamıyorum. Çamaşırı Dahi içeri atıyorum. Neyse doğuma girecem yine eşimin naziyla oynadım yine pis pisledim doğuma girdim normalde bunları bana yasatmasi gerekirken. Dogum yaptım İnsalar dinlenir ben yemeğini yaptım hizmet ettim yoksa kalkıp yemez bir ton laf eder eve geliyordu ev pis diyor diye hergun temizlik yapıyorum yetmezmiş gibi eve geldiğinde temizliği kontrol ediyor. Dikislerim ağırdigını diyince birsey olmaz herkes doğum yapıyor abartma diyiyor. Kontrole bile gitmeme izin vermedi. Hergun temizligimi yapıyorum ütümü yapıyorum yemeğini yapıyorum. Ve hiçbirinin beğenmiyor iyice huyu kötü oldu. Ve bunları 52 günlük bebeğimle yapıyorum geceleri uykusuz kalıyorum sabah 2 3 kez kahvalti hatırlamadım diye kadın olmamışım. Yeri geldi sustum yeri geldi konuştum ama hiç kâri olmadı. Tam tersine ben nankör oldum kötü oldum birsey bilmez oldum. Artık psikolojim kaldırmıyor bu yaşananları bunlar gibi bir çok şey. Sadece bebegim için bu yaşantısı kabul ediyorum ailesi olsun düzeni olsun bir yandan istemiyorum ses şamata içinde büyüsün ama ileride beni de kötü bilmesin . Buarada lütfen demeyin psikolojin bozulmuş bebegi bu şekilde idare edemezsin vs tam tersine ayakta durma sebebim bebegim ona bakınca kokusunu alınca dünyalar benim oluyor rahatlıyor herseyi unutuyorum onun için bu zamana kadar geldim öyle işte. Biraz uzun oldu kusura bakmayın ama tanımadığım kişilere içimi dökmek daha iyi olduğunu hissettim.