Yazmaya, hâlimi anlatmaya mecâlim bile yok aslında. Bu hâli tarif ederken "acaba sukretmeyip isyan mı ediyorum" tedirginligi de ayrı bi yük oluyor omuzlarımda. Ben çok yoruluyorum, ilk bebeğim, 6 aylık. Tamamen bana bağımlı, gece memeyle bitişik uyuyor sabaha kadar. Her gün bir tarafım tutuluyor. Bazen sadece kucakta gezmek istiyor, 9.5 kilo kollarımda fer kalmadı. Şu an yattığı yerden emiyor ama bacaklarım yorgunluktan uyuşup karıncalanıyor. Eşim sağolsun çok anlayışlı insandır ama vardiyalı çalıştığı için kendine bile hayrı yok öyle tarif edeyim. Çok ağır bi grip geçirdim, sonra bebeğe bulaştı, üstüne zorunlu acil bir taşınma süreci... Yani toparlanamıyorum, galiba depresyona da girdim. Çok zayıfladım, gebelik kilosunu fazlasıyla verdim elimde olmadan, gitgide daha da zayıflıyorum, daha da yorgun düşüp bebeğime yetememekten çok korkuyorum. Fiziken ne kadar yıprandığım hepinizin malumu ama ben ruhen çöktüm. Elhamdülillah sağlıklı bi evladım var, çok şükür diyorum, ama bir yerde aciz kalıyoruz. 'biraz uyu bebeğe bakayım' diyecek tek bir kişi yok, uzaktayım. Başım çatlıyor, kollarım bacaklarım şu an tutmuyor, ne hissettiğimi bilmiyorum. Aslında tavsiye istemek için de yazmadım, içimi dökme ihtiyacı hissettim. Dua ederseniz çok sevinirim, hayırlı geceler, hayırlı sahurlar herkese...