11 gunluk anneyim ve ağır bir depresyon geciriyorum. Tek basima bebegime bakiyorum akşamlari annem yardimci oluyor ama gunduz ve geceleri tek basimayim hep bebegimle tecrubesizim uykusuzum ve cok yorgunum. Surekli aglayan bir bebek benimki ac olmamasina ragmen surekli memede kalmak istiyor yapisik geziyorum bebegimle. Kendime ayiracak vaktim cok az oluyor bazen kahvalti bile yapamiyorum yalniz kalmak istemiyorum. Disari cikmak istiyorum ama virus sebebiyle onuda yapamiyorum okadar cok bunaldimki su 10 gun 10 yil gbi geliyor bana. Bebegimi cok seviyorum yanlis anlasilmasin ama bana bu sorumluluk agir geliyor galiba kendimi bu psikolojiden nasil cikarabilirim ? Aglamak istiyorum surekli kotu ruyalar goruyorum artik normal hayatima donmek istiyorum mutlu olmak istiyorum suan neden tam tersi bilmiyorum...