Yaşadığım şey tam olarak ne bilmiyorum. Ama sürekli aklıma kötü kötü şeyler geliyor bebeğimi kaybetmek üzerine ve istemsizce mahf ediyorum gece mi? Ona bişey olursa ne yaparim diye dusunmekten ölücem artik. Nefesim kesiliyor kizlar kurup kurup ağlıyorum.
Mesela bugün komşunun küçük oğlu ilk yardım ogrenmis. Ben bebegimin altını değişirken geldi kalp masajı yapalım dedi. 1 kere yaptı zaten ben çocuk olduğu için uzaklaştırdım. Ve o an o çocuğun yaptığı gözümden gitmiyor. Ya bi gün gerek olursa ya ona bu masaj yapılmak zorunda kalırsa ben onu kaybedersem diye oturup ağladım.
Balkona çıkarken ya kayar düşerse kucağımdan diye, mutfağa giderken ya o kucagimdayken tüp alev alırsa diye paranoyak oldum psikolojim berbat. Onu geri karnıma koyma imkanım olsa kabul edicem resmen. Sürekli nefes alıyor mu diye bakmaktan kendimi alamıyorum..