Hepimiz o zamanlardan geçtik inan bana. Ağladığım günler hatta halının tam olarak neresinde oturup ağladığımı bile hatırlıyorum. Yoruluyorum, yetişemiyorum, hiçbir şey yapamıyorum diye.
Şimdi 22 aylık oldu oğlum. Düşünüyorum da aslında o günler ne kadar da kolaymış. Ama işte bizim özgürlüğümüz gidiyor elden. O insanı o kadar etkiliyormuş ki. Merak etme çok hızlı geçecek zaman. Hele ilk 4 ayı atlatın hoooop bir de bakmışsın 2 yaşa gelmiş sendrom zımhırtılarını okuyorsun. Hiç temizliğe kafanı yorma, bulaşıklar dağ gibi oldu diye dertlenme imkanını bulduğunda banyo yap saçlarınla ilgilen çocuk uyuduğunda kendine atıştırmalık bir şeyler hazırla. Neyi yapmayı seviyorsan onu yap. Kitap oku, Kuran oku, takip ettiğin program varsa ona bak, kore dizisi izle :D şuan keyif yapmaya, kendine zaman ayırmaya çok ihtiyacın var. Dersen ki çocuk uyumuyor nasıl yapacağım bunları? Valla ben yeter ki uyusun diye göğsüme yatırırdım 2 saat fazla hareket etmeden bende yatardım. Tabi telefon, kulaklık, şarj aleti, Uzatıcı yanımda olurdu. :D