İyi geceler.
Uzun yazdığım için kusura bakmayın ama derdimi kolayca anlatabilecek az cümle kurmak zor.
Ben daha birkaç hafta önce henüz 7.5 aylık hamileyken yurtdışından geldim ve gelir gelmez 1 hafta olmadan suyum geldi, doktor 5 gün içeride tutmak istedi, doğumdan önce son saatlerde albüm geçirdim. Gözlerim körleşiyordu. Yüksek tansiyon varmış. Doğumu hemen başlattılar derken oğlum 33+5 haftalıkken doğdu. Epizyotomiyle normal doğum oldu.
1 hafta kuvözde kaldık. Her gün 3 defa emzirmem ve mümkün olduğu kadar süt sağmam gerekiyordu ama ne yazık ki sütüm damla damlaydı. Maksimum gördüğüm sayı çift memeden 120 ml.
Henüz bir evim bile yokken, içeride dışarıda saysıız dikişim varken ve kaynanam annem hastane derken oradan oraya sürüklenip durdum. Evimi hala daha kurabilmiş değilim. Genelde eşim nedeniyle kaynanamda kalıyorum, annemlere geçince o benimle kalmıyor ama ben annemlerde daha mutluyum. Annemlerdeyken sütüm akıp kıyafetlerimi ıslatıyor. Eşim de bunu görüp özlemek pahasına da olsa beni bazen orada bırakıyor sütüm gelsin diye.
Bugün tam 1 ay oldu doğum yapalı ve birkaç gün önce de lohusalığım bitti.
Sütüm hala daha az. Artık içmediğim hoşaf, çay, içecek, damla kalmadı. Arttıran başka bir şey var mı?
Zaten kolay uyku uyuyamayan biriyim, oğlumla birlikte bu hepten yok oldu. Uyumanın ÇOK önemli olduğunu biliyorum o yüzden eşim son günlerde oğlumu gece mamasıyla birlikte babaannesine veriyor ki ben deliksiz uyuyayım. Allah razı olsun hakkı ödenmez, o da hiç şikayet etmeden sabaha kadar bakıyor. Sarılık olduğu için SMA Optipro mama yediriyoruz. Özellikle geceleri ama hiç içime sinmiyor.
Derken bulunmaktan hoşlanmadığım bir yerdeyim, tuvalette pansuman yaparken bile çok durmamamı söyleyen birinin evindeyim, yemek yemek bile istemiyorum. Tüm iştahım yok oldu falan... Şikayet etmek hiç istemiyorum ama evliya değilim ki, ben de insanım. Ağlamayı da kendime yediremiyorum. Annemlerin, kardeşlerimin, eşimin ilgisi olmasa belki çok sinirli biri olacağım.
Bize tahsis edilen odadan kahvaltı hariç eşim gelene kadar çıkmıyorum, o gelince de bazen çıkıyorum.
Depresyona girmemek için tüm Pollyannalığımla ayakta durmaya çalıştım, inşallah yakında kendi evime geçeceğim için sabır diyorum. Şimdi birkaç parça eksiğimiz kaldı, evimiz bitene kadar sütüm çoğalır mı bilmem de emin olduğum şey evime geçince psikolojik olarak rahatlayacağım için inşallah sütüm kaynayacaktır.
Çok yıprandım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, kimseye derdimi anlatamamıştım.
Hepimizin hayatı çok zor, Rabbim yâr ve yardımcımız olsun. Amin.
