Pazartesi günü 2. sezaryenimi oldum. Çok şükür bir sıkıntı çıkmadan evimize çıktık ama 23 buçuk aylık bir kızım var ve doğuma gittiğim gün bile evden çıkmadan kucağımda tuvaletine ben götürüp getirebiliyordum. Annem babam kız kardeşim eşim hep destekçiler sağ olsunlar ama kızım benim onu kucağıma almam için çok ısrar ediyor ve ben daha toparlanamadım bile. Çok ağlıyor ve ben o ağladıkça dayanamıyorum. Kardeşini sadece emzirirken kucağıma alıyorum ama ona rağmen çok üzülüyor ağlıyor. Yeni doğan bebeğimin de bana ihtiyacı var ama ona ilgi gösterince kızım çok üzülüp ağliyor. Kimseye bir şey de söyleyemiyorum sağolsunlar çok destek oluyorlar onlara da haksızlık ediyormuşum gibi hissediyorum. Yeni doğan bebeğimin bugün vücudu iyice sarardı doktoru hemen yarın getirin bakalım dedi. Annemler biz götürelim sen kızınla kal diyorlar ama içim hiç rahat etmiyor. Ya bebeğimi kuvöze alırlarsa ben onunla nasıl gitmem öte yandan kızım da çok üzülüp ağlıyor bu durumlar böyle olunca kendimi çok yetersiz hissediyorum bilmiyorum ben mi abartiyorum ama kendimi ağlamaktan da geri alamıyorum.