Bebeğim 13 günlük bazen neden çocuk yaptım ki diyorum anneliğe alışamadım

Question

Anneliğe alışamadım okadar zormuş ki. Kendimi hiç anne gibi hissetmiyorum. Sadece çocuğa bakmakta görevli bi kadınmışım gibi. Ne zaman geçecek bu haller insan nezaman anne gibi hisseder kendini. 

Answer 1

Sizi anlıyorum zaman zaman hepimiiz anlik  o duyguya kapılıyoruz,evet annelik çok zor bir kere siz doğumdan sonra bedensel sorun yaşıyorsunuz acilarinIz var belki ,hormonlarinizin dengesi bozuldu hamilelikte dogumdan sonra eski haline gelmeleri zaman aliyor ateş basacak üşyecejmksiniz ,ruhen dalgalanmalar yaşayacaksiniz vücudujnuz da degisikliklere tepki veriyior ama dünyaya gelmek de çok zor.Şu an emin olun bebeginiz sizden ćok çok daha fazla zorlaniyor.Anne karninda her sey yolundaydi.Dogumla zaten anneden alıştığı ortamdan kopması bir tramva,kim bilir doğarken ne yaşadı?Normal doğum ise eger o iincecikecik kanaldan geçerken  kolu mu bacagi mi omzu mu incindi?Arastirin dogum aniñda bebekler en az anneler kadar zorlaniyor.Sonra 9 ay beslenme.,gaz uyku ,diş acısiı gibi dertleri yoktu hazırdı her şey ama doğunca öyle mi?Basladi sıkıntılar?Bir kere doğar dogmaz oksijen direkt yuzune gelince cani yandı ve ağlamaya başladi.Sonra cok ışıklı ortama geldiler,Annesinin kalp sesinden koptu  cunku ayrildilar kalp sesinii duyamadığı her saniye agliyor ne oldugunu bilmiyor (kucaginiza aldığınızda bebekler neden sakinleşir bir düşünün.)Sonra aldığı besini sindirmekte zorlanmaya başladi içeride boyle sorunları yoktu.Şu an müthiş gaz sancisi var annesi ,belki de mide sorunu ya da baska bir derdi daha var.Bilmiyorsunuz.Bedeninizden kopunca kendini yalniz hissediyor sizi hissetmek istiyor siz onunla kordonla bagliydiniz şu an en çok siz onu kucağınızdan bıraktığınız zaman korkuyor.Sonra tuvalet sorunu çikti sindirim sorunlarına boşaltım da eklendi,tuvaletini yaparken gazdan dolayı cok aci çekiyor belki.Biliyor musunuz pek cok bebegin ikindiiği icin makatta catlakarii oluyor.9 ay anne karnindan duydugunses didinda  cok baska sesler duyuyor ve bunlar onu korkutuyor cunku alisik oldugu ortam degil yabancilik hissi.Sonra cok hizli buyuyorlar hem bedensel hem de zihinsel olarak birden gelişiyor bu nasil zor anlatamam.Hatirlayin ergenlikte bacaklarımız agriridi uzadigimiz için onlar  iki kat daha hizli buyuyor kim bilir nasil agrilari var helr ki hareketlendikten sonra kaslari daha cok agriyor.Ya listeyi uzatabilirim inanin.Tum.bunlar ve daha fazla şeyi yaşarken yaninda kimi istiyor sadece anne karninda duyduğu o kalbinin sesini kendi konuşma sesinizi ariyor.Biliyir musunuz bebekler annelerini tanıyarak dogar koku ve sesinden tanir annesini.Dolayisiyla hep kucaginizi ve memeyi isteyecek.sürekli memenizde durmak isteyecek tek bildiği emmek çunku.Bebekler sadece aciktigi icin aglamaz ya da meme istemezler orada sizin kokunuzda rahat ederler ondan.Şunu bilinnun sizden başka kimsesi yok ve en iyi ona siz yardim edersiniz size cok guveniyor.Yasadiginiz sikıntiyi sadece onunla aşabilirsiniz bol bol sarilin öpun koklayın ona onu sevdiginizi hissettirin.Bebekler dediginiz seyleri asla anlamaz ama kesinlikle ama kesinlikle sizin hislerinizi cok iyi anlıyorlar.Onu istiyor musunuz,ona kızgın misiniz ,siz mutsuz musunuz hepsini ve biliyor musunuz bunlari sizde hissederse çok aglar kronik ağlamaları olur ona onunla  cok zor olmasına ragmen cok mutlu oldugunuzu onu sevdiginizi hissettirin göreceksiniz siz iyi elektrik oluşturunca o daha da sakin olacak. Hep ağlayacak cunku su an bildigi tek şey ağlamak,size kendini anlatamıyor sadece boyle anlatıyor siz zamanla onun neden anladığını eğer bebeginizi iyi gözlemlerseniz  çözersiniz neden ağladığını. En onemli yol bol bol tensel temas kurun hem siz ona baglanirsiniz hem de o size bağlanır..Mutlaka bbek gelisim siteleeininokuyun intwrnetten  onceden hangi aydaysa bilgi sahibi olun ve mutlaka size iyi gelecek buyuklerden yardim alin.Hepimiz ayni seyleri yaşadik yaşıyouz sabirli olmaya çalışın.Hele birkac ay sonra size bilincli olaral gülümsesin sizi gorsel olarak ayırt etsin size nasil dükün olacak en cok sizi sevecek.O zaman iyi ki anne olmuşum,diyeceksiniz.annesi pes ederse o bebek asla saglikli büyüyemez hem bedensel hem zihinsel hem de psikolojik olarak.Çok bunaldiginizda beşiğine guvenli yere birakin 5 dakika ,balkona cama çıkıp derin derin nefes alin ve hep şunu düşnün agliyorsa psikolojik ya da fisiksel bir derdi var boďuna aglamaz.Kolay gelsin annelik zor bunu idrak edersek sabrimiz da olur ama bir o kadar da müthiş bir şey emin olun anlayacaksiniz.Bir sure siz de yeni sorumlulugunuza alismaya calişacaksiniz bebeginiz de size alişmaya ve dunyaya adapte olmaya çalisacak uyumu yakalamaya çalisin,birbirinize alışin bu sizin elinizde 

Comments

Maşallah bende usenmeden okudum çok güzel yazmissiniz dilinize sağlık

---

Ben herkese tesekkur ederim.Birileri e faydam dokunursa ne mutlu bana.Cunlu ben de dahil olmak uzere hepimiz yaşadik bu durumu.Kimi hafif kimi agir atlatiiyor.Ne dusunuuor hissediyorsak ayip ya da yanlis degil o an oyle hissediyoruz çunku saglikli düşünemiyoruz.Bu surecte bebk ve kendi sağlığımız icin en azından ilk 1 2 ay büyüklerden bakımla ilgili dozunda destek alinmali ama bi surecte de bebekle bağımız kopmamalı buyukler bazen yardımı abartip anneyle bebek bağını zedeliyor.Psikolojik olarak da gerekirse mutlaka bir uzmandan yardim almaliyiz.Bu,çok dogal.Tekrar teşekkürler guzel düşünceleriniz için :)

---

Ah ne  bu kadar güzel anlatılamazdı annelik. . .
3.cu çocuğumu 2 aydır kucağıma aldım en büyüğü 4 yaşında bi küçüğü 3 yaşında ve 2 aylik  bebeğim evet çok zorlanıyorum böle durumlarda kendimi bunaltmak yerine ya olmasalardı diyorum gozyasim kendiliğinden akıyor ve birdaha sarılıyorum. . . annelik sabri  koşulsuz sevgiyi ve daha anlatamicagim bir çok şeyi öğretiyor insana . . .
Annenizi arayın ona sizin nasıl bebek olduğunuzu anlatmasını isteyin . . .

---

Bu nedir ya baştan sona sıkılmadan okudum. O nasıl guzel bır anlatım agzına saglık. Bunu okuyunca bence postın sahıbı daha sıkı sarılcak evladına. Ben bıle cok baska duygular hıssettm

---

Herkese tekrar teşekkurler yazıyla ilgili guzel düşünceleriniz için,doğaçlama o anda aklima ne geldiyse ne hissettiysem yardimci olmak amaçli bebegimi beslerken gece yarisi yari uykulu yazdim,sağ olun tekrar :)

Answer 2

Öyle düsünmeyin.dogamizda var bir bebeğe bakmak.zor günler siz böyle düşünürseniz kim bakacak yavrunuza.yazik bebeğimize.

Answer 3

Çevrenden destek alıyor musun ailen,eşin vs..

Onlardan destek al biraz dinlen,uyu..

O zaman bebeğine daha verimli vakit ayırırsın.Onun senin sevgine ihtiyacı var canım her gün daha fazla alışırsın. Bol Bol öp kokla 

Answer 4

Ilk kucagina alinca basliyor o duygu. Ama bazen lohusalik sendromuna girilebiliyor. Gebe okulunda bununla ilgi uzun bi komusma yapilmisti ve psikolaga gidilmesi gerektigi soylendi. Hatta lohusalikdan bazi annlerde bebegi reddetme de olabiliyormus bunun icin kendinizi suclamayin yasadiginiz sendrom olabilir bi psikolag desteginalin bi surecte

Answer 5

O birazda lohusaligin verdigi psikolojiden kendinizi suclamayin herjes bu surecten geciyor insana gecmicek gibi buyumeyecek gibi geliyor ama oyle degil sabirli olmaya calisin allah yardim eder

Answer 6

Bende hiç öyle olmadı sezaryen olduğu halde. Sesini duyduğum an dünyalar benim oldu o ilk gördüğüm an hâlâ gözümün önünde. Ne kadar tatlı bebek allahım sana şükürler olsun dedim. Hiç kucağımdan indirmedim tek başıma yardım almadan büyüttüm,2 ayı geçik kucağımda uyuttum. O uyurken çoğu kez uykusuz kaldım sırf onu izlemek için. Rahatı bozulmasın uyusun diye. Lohusalık sendromu olabilir diye düşünüyorum sizin durumu veya çok stresli dönem geçiriyorsanız ondan kaynaklı da olabilir. Herşeyden önce o size muhtaç ve siz onun annesisiniz bundan büyük bişey olamaz hayatta. Onu sevin sevgiye çok ihtiyacı var bunu unutmayın sakın 

Answer 7

Bu dedıklerını birebir ben demiştim bebegin biraz kendını toparlasın ozmn hersey degişecek cnm tabi onunla iletişim baslayınca cok güzel olcak 

Answer 8

Doğum yaptığımda oğluma hemen alıştım benimsedim ama hep ya şimdi bu benim mi diye bakıp bakıp duruyordum :) . Tam 1 aylıkken Ameliyat olmak zorunda kaldı paşam. Kucağımdan alıp o ameliyathanenin kapısından girdiği an hissettiklerimi anlatmaya kelime Yok. İşte o zaman dedim ki evet derya sen artık bir annesin. Hayatımda geçirdiğim en uzun gece oğlumun yoğun bakımda kaldığı geceydi. Ölüp ölüp dirilmek derler ya onu yaşadım resmen. Dedim ki anne olmak böyle birşeymiş. Şimdi çok şükür 4 aylık olmak üzere ve benden başkası sevse içim gidiyor sanki benim dışımda herkes canını yakar oğlumu üzer ağlatır gibi hissediyorum. Kim severse istemsizce geri kucağıma alana kadar dikkatle onları izliyorum :)

Comments

Aynı ben eşime bıle laf söylüyorum çok opme sıkıştırma cocugu diye tutamıyor bıle duzgun

Answer 9

Aynı durum bende de var. Lohusalık psikolojisi mi bilemedim. Yabancı gibi geliyor :(

Answer 10

Ilkde yalanımı soylım 26 yaşında oldugum halde oyle düşündüm zor oluyor biraz istedim saatte yatan istedim saatte kalkan çalışiyordum ama evde sorumluluğum hıc yoktu yoktu tek cocukgum birde  ılkde sezaryan acılarıyla düşündüm yorgunluk uykusuzluk eşim yanımda değildi   1 ay görmedi zor du biraz  ıyıkı dedım hergun diyorum smdı ıyıkı doğrmusum diyorum bir gülüş veriyor içim gdiiyo doğurdugun canlıya hayranlıkla bakıyorsun kahvaltı yapıyoruz eşimle iyiiki doğrmusum diyorum o derece eşimin ellerine bırakmıyorum iyi kötü baksn da baksn demiyorum  güvenmiyorum en iyi ona ben bakarım kafası yaşıyorum :) bakmayı gozum kesse keşke bir kızım olsa diyorum lohusalikda bı daha doğrmam dıyordum  80 gunluk oğlum gözümün içine bakıyor bı laf versem hemen gülüyor anneye o kdr bağlılar ki bebekler  nıye demezsin lohusa etkisindesin dogum kolay değil o acıları briaz unut degsıır fikrin emın ol 

Answer 11

Aynı durumlardan geçtik emin ol bi 20 25 gün sonra anlayacaksın 

Ben 20 gün sonra kızım dedim Annemler de fark etmişler kardeşim dedi kızım dedin ilk defa..

Şuan 4.5 aylığız iyi ki doğurmuşum diyorum Öyle bir şey ki seviyorsun öpüyorsun ama doyamıyorsun 

Answer 12

Ben ilk 3 hafta oyleydim canim ozellikle birileri yaninizdayken oluyor bence. Yani sadece emzirmekle yükümlü görevi bitince bebegi onlara teslim eden biri gibi hissederdim. Ne zaman ki baskalari yanimdan gitti her seyiyle ben ilgilenmeye basladim iste o zaman anne olmayi ogrendim onun dilini çözebildim. Ilk zamanlar tabi cok zor ama zamanla onun neden agladigini bile anlayabiliyorsunuz

Comments

Merhaba yanınızda yardımcınız var mıydı. Benim bebeğim 42 günlük ve çok zorlanıyorum bakmak istemiyorum. Ne zaman geçer acaba.
Sütüm az emmiyor süt sağmak bile istemiyorum. Annemin yanındayım o bakımında yardımcı oluyor

---

Yanimda sadece 3 hafta kaldilar 22.gün yalnizdim ben ve esim ogretmeniz. Esim okuldayken tektim iste hic bir is yapamazdim esimin yolunu gozlerdim oyle hem aglar hem bebegi besleyip uyutmaya calisirdim. Esim gelince iste o yardimci olurdu biraz. Sonra sonra alistim canim ne zaman gecti sanki 2 ve 3 ay gectikten sonra o kadar tatlilasiyorlar ki bal oluyorlar o zamanlar geciyor butun zorluklar

Answer 13

Ben de öyleydim bebeğin yanından ayrılmak istiyordum hep. Ayni odada durmak dahi istemiyordum.. ben neden doğurmak gibi bir hata yaptım.diyordum. eşimin beni bu sebepten dolayı artık sevmediğini düşünüyordum falan filan. Ama şimdi varya gözümden ayırmak istemiyorum kokusunu koklamadan duramiyorum. Bu bikac aylık süreç canım 2-3 ay sonra geçecek daha çok yeni annesin. Benim.kizim 10 aylık olcak ve ben ikinciye hamileyim düşün nasıl hoşuma gittiyse annelik :)))

Answer 14

Canim seni öyle iyi anlıyorum ki. Bende 20 günlük anneyim bahsettiklerini yaşadım hatta daha beterlerini. Aşağıda yorumlara bakınca bazıları ne çok biliyor nasil güzel yaşamadığı durum hakkında seni kıracak şekilde konuşabiliyor dedim. Bir yandan onlara da bir şey demek istemiyorum çünkü bir zamanlar olsa bende öyle yazardım. 3 seneyi geçti evlendiğim ve çok düşünerek planlayarak hamile kaldım. Evlendiğim ilk zamanlar istemedim sonra istediğim ay kaldım ve 9 ay eşimle aşkla bekledik bebeğimizi. Doğurdum yine aynı aşk var uyuamıyorum  ona bakmaktan o derece bir aşk. Sonra bir şeyler değişmeye başladı içimde tarif edemediğim bir sancı bir fırtına ama bunu yaşamayan asla anlayamaz. Çocuğumu sevmemeye başladım onun benim hayatımı mahvettiğini düşünmeye başladım ve daha niceleri söylemek dahi istemiyorum. Aynı sizin gibi yazdım izledim düşündüm çare aradım eşime anneme söyledim herkes ilgilendi eşim gece bana bırakmadı bebeği kendisi ilgilendi artı meme reddiöiz oldu bende emzirmek istemedim sağarak verdik hala öyle yapıyoruz. Ben biraz daha düzelmiş durumdayım ama hala tam değil ve inanır mısın asla böyle bir şeyin başıma geleceğini düşünmezdim hemde asla 9 ay her gün araştırarak sevgi ile geçirdim ben. Lohusa bunalımına girmem diyordum da hatta çokça ama hiç bir zaman büyük konuşmamak gerektiğini anladım bu durumda. Şimdi sana kendimce tavsiyem şu, kendini izle vaktin olursa judith malika liberman masal terapi kitaplarını al oku ya da youtube de videoları var masal onları izle ve instagramdan profiline girip yazılarını oku çok müthiş bir kadın ve aşırı rahatlatıyor. Tamamen geçirmez ama bir kaç saat bile olsa bebeğine sevgi hissetmeyi sağlıyor tazeliyor. Bunun dışında eğer 40 a kadar geçmez ise bir uzmandan yardim al ben öyle yapacağım çünkü bu durum ciddi anlamda yıpratıcı bir durum. İnsanlar bebeğe yazık diyor evet yazık ama ya anne ya onun içindeki sancıları? Ben nasil böyle hissederim nasil bebeğimi sevemem diye saatlerce nasil ağladığını nasil çare aradığını kimse bilemez inan bana. O bebeğe baktığında yaşadığın vicdan azabını da bilemez. 4 gündür sol kolum uyuşuk benim, başım dönüyor artık ağlamaktan üzülmekten, neden neden diye sorgulamaktan helal oldum resmen. Hayatımın net en kötü dönemini yaşıyorum ama geçecek biliyorum sende bil, yaşamış olan herkes söylüyor geçeceğini. Eğer özelden konuşmak isterse de her zaman elimden geleni yaparim, umarım atlatırız umarım tez geçer bu sancılı günler..

Comments

Aynı şeyleri hissediyorum. Çok zor yeni annelik

---

Inşallah atlatacağız..

---

İşte sonunda yardımı dokunacak bir yazı okudum. Diğer arkadaşlar çok acımasızca kendilerinin bebeğe aşkından bahsedip bebeğin ihtiyaçlarından bahsetmişler. Ben de aynı durumu yaşadım. Bebeğim 6 aylık tabiki de geçiyor bu süreç. Dibine kadar lohusalık sendromunu yaşadım. Neden çocuk yaptım ki dedim. Olmayacakmış gibi hissettim, sanki birisi ver ben büyütelim dese al senin olsun görmek istemiyorum diyecekmiş gibi geldi. Yattım kalktım ağladım. Ve hiç kimse ile paylaşmadım. Resmen kendi kendime atlattım. Tek bilmeniz gereken gerçekten bitmeyecek gibi gelen bu süreç geçiyor bitiyor ve siz sonrasında oh be bitti diyorsunuz. Nasıl bir evrenden geçtim ben geçtim bitirdim diyorsunuz. Eşim bana psikoloğa gidelim mi demişti şok olmuştum. Ona da nasıl kötü davrandıysam artık. Hep şöyle düşündüm regli dönemimiz ağır geçer saçma sapan şeylere kızar alınırız. Bu onun bin beteri bu da geçecek sabır diye diye bitirdim. İşlerinizi kendiniz yapmaya başlayınca, bebeğinize dışarı çıkmaya başlayıp onun bir ayak bağı olmadığını görünce nasıl bir rahatlama geliyor anlatamam. İlk fırsatta kendinizi iyi hissettiğiniz anda dışarı çıkıp gezin eşinizle bu size iyi gelecek. Tamamen lohusalık psikolojisi bu sakın ama sakın unutmayın. Çok zorlanırsanız yardım almaktan çekinmeyin lütfen.

---

Yaşadığınız cok normal yukarıda da bundan bahsettim herkes bunu yasıyor kimi hafif atlatıyor kimi sizin gibi ağir,yazıda bebekle empati kurulursa bu surece yardimci olur diye yazdım.Çunku bebek bakımıyla ilgili hicbir sey bilmeden bebek sahibi olunca daha agir depresyon yaşıyorsunuz,işler hic de hayal ettiğimiz gibi gelişmiyor çünkü.Bu sureci agir geçirenler mutlaka bir psikologlardan yardim almali. Bu ,çok dogal bir his herkesin başina gelebilir.

---

Doğanın annesi Peki bu hisleriniz tamamen geçtiğinde yerine nasil hisler geliyor inanın çok merak ediyorum, ayrıca çok teşekkür ederim insanın kendisini anlatımların olduğunu bilmesi kadar güzel bir şey yok. Heleki böyle bir dönemde..

---

Ktybebek sizin yazınızı da okudum, söylediklerinize katılıyorum. Bende çoğu zaman o şekilde düşünmeye itiyorum kendimi ama çoğu zaman işe yaramıyor. Öyle bir piskoloji ki anlatılamaz maalesef yaşanır. Ama haklisiniz onların da hiç bir suçu yok bunu sürekli kendime hatırlatıyorum, bir derdi için ağladığını söylüyorum kendime sürekli.

---

Peki ne zaman geçti??

---

Zeynep54 ilk 20 gün kayınvalidem vardı o yardım etti. Allah var şunu yaptı bunu yaptı şuan diyemem ama o dönem sorsanız canavar gibi geliyordu bana. Dikişlerimden ayağa kalkarken çok zorlanıyordum eşim yardım ediyordu. Bir gün hiç unutmam elimden tuttu kaldırdı beni ben iki büklüm başladım ağlamaya hıçkıra hıçkıra, sebep yok. Sonrasında yalnız kalınca biraz daha toparladım kendimi en azından ağlamaları bitti. 1 aylıkken avm ye gezmeye çıktım çok çok çok iyi geldi bana. O bebeği arabasında sürmek, bebek bakım odasında emzirmek filan hoşuma gitmeye başladı. Çocuğa saçma ***** isimler takıyorum, doğişko diyordum mesela. Şuan hiç sevmiyorum bu ismi. Sonra hani çocuk toparlanıyor böyle eli yüzü belli olmaya başlıyor ya neredeyse 2 aya yakın bir süredir sanırım, bir gün bi baktım nasıl ama nasıl seviyorum kendim bile şok. Sonra hep sevdim hep, işte o an anneyim dedim ben. Bu çocuk benim dedim. Bu can parçası mucize dedim. Özürdilerim anneciğim dedim. O kadar Özürdilerim ki o sendromu yaşamak istemezdim ama elimde değildi. Ve en acısı bile bile yaşıyorsun elinden gelen bişey yok. Çok sonra eşime dedim ki o saçma sapan dönemi atlattığım için şükür olsun. Herşeye ağlamak sinirlenmek saçmalamak bu sana olduğu kadar bana da eziyetti. Eşim dedi ki sen bunların farkında mıydın? Tabiki farkındayım ama inan elimde olan bişey değildi her gün bitecek bu da bitecek ve normale döneceksin diye kendi kendime sabırlar diledim dedim.

---

Benimki 4,5 aylık, çok tatlı, seviyorum ama hala çok yanlış bir karar olduğunu düşünüyorum. Çocuklu hayatı bana daha önce izletselerdi kesinlikle çocuk sahibi olmazdım. Demek ki benim düşüncem hiç geçmeyecek.

---

Benim 7 tane yeğenim var hepsini çılgınlar a severdim. Hatta birine ben bile baktım diyebilirim. Ama psikolojik olduğunu düşünüyorum. Hande26 şimdi bir düşün gözlerini kapa ve hayal et. Bebeğinizi aldılar sizden, bir şekilde artık hayatınızda yok. Her şey asla eskisi gibi olamaz. Ne eşiniz ne siz ne yaşantımız hiç bir şey eskisi gibi değil. Bu yüzden bir yerden sonra yeni hayatınıza ne kadar adapte olur ve kabullenirseniz herşey o kadar güzel olacak. Hanımlar her şey yine bizim elimizde. Kendinize ve eşinize zaman ayırın. Bırakın mutfakta bulaşıklar kalsın bırakın bir günde ev kirli kalsın. Bunlardan daha önemli önceliklerimiz var ailemiz hemde tatlı çekirdek ailemiz.

---

Olmuyor işte. O kadar iyi anladım ki herkes çocuk sahibi olmamalı. Ben kesinlikle anne olmamalıydım.Aslında kendimi biliyordum, biraz etraf gazına geldim. 15 yıllık evliyiz biz, 15 yıldan sonra çocuk mu yapsak dedim ve tek ilişki ile hamile kaldım.Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar mutsuz olmamıştım. Bu kadar tatsız tuzsuz yaşamamıştım. Kapana kısılmış gibi hissediyorum. Eşim de kabul ediyor. Bizlik değilmiş hiç çocuk işi.

---

Bence aile danışmanı ile görüşün.

---

Kendimi,duygularımı çok iyi biliyorum. Ne yazık ki terapist vs herhangi bir etkiye sahip olmayacak. Eşim, zaman en güzel çare diyor. Bekliyorum. Günlük rutinleri yapıyoruz. Her günü aynı şekilde yaşıyorum.

---

Ben sizi anliyorum herkes cocuk sahibi olmak zorunda degil çocuk istemeyebilirsiniz.Evlililigin bir gerreğiymiş gibi toplumsal baskıyla çocuk yapilmamali asla.Insan kendini iyi tanımalı ne istedigini iyi bilmeli ve eger istemiyorsa kesinlikle yapmamalı cok normal ve saglikli bir düşunce ama eger yaptıysa da anne olmak zorunda iş işten geçti.O doğan bebek zorla kendini dunyaya getirmedi en iyi şekilde o bebege bakmalı sevmiyorsa bile sorumluluğunu almali  hatta bence sevmek zorunda çunku sevmeden cocuk bakılınca sonuç ortada sağlıksız ve suç makinesi bireyler ortaya çıkiyor yani her şeyi çocuk yapmadan önce duşunmeli yaptiktan sonra daha bebekken o bebeğe psikolojik şiddet uygulamaya kimsenin hakki yok.Etrafimda hiç cocuk istemeyen ne istedigini bilen ve kararlarını uygulayan çiftler var çok saygi duyuyorum ve onların kararlarını destekliyorum.Herhangi bir bakici gibi davranamaz o çocugun fiziksel ihtiyaçlarının yaninda tum hayatii etkileyecek psikolojik ihtiyaclari var ve daha bebekken o istenmediğini hissediyor bunu ona yaşatmaya kimsenin hakki yok tüm hayatini etkileyecek ve berbat edecek bir duyguyla donanmasi  o bebege insana haksizlik hatta büyük vicdani bir insanlık trajedisi,durumu olarak görüyorum.Size sonuna kadar şu konuda katiliyorum:Herkesin çocuk yapmamam özgürlüğu vardir ce çok dogaldir ve hatta çocuk sahibi olmak istese bile bazilari anne ve baba olmaya psikolojik olarak yeterli değildir ve onlarin çocuk yapmasına engel olunmalidir.

---

Çok haklısınız ve bu yüzden bence aile danışmanı ile görüşmeleri gerektiğine inanıyorum.

---

Bende ters etki yaratıyor ne yazık ki. Kendi kendime çözmem gerekiyor.

---

Düsuncekerinize ket vurmayin ve zamana birakin buyudukce size güldükçe sarıldıkça anne dedikce belki de fikriniz ve duygulariniz degisir.Cunku insanin her konuda duygusu ve fikri zamanla degisebiliyor. Mutlulu dilerim size

---

Bende aynı fikirdeyim. Benimki zamanla olacak. Hayatın akışına dahil olduğu zaman, hadi markete gidelim, bana oyuncak alalım de dediğinde olacak gibi. Demek ki ben bebek sevmiyorum.. 1,5-2 yaşı bekliyorum.

---

Inanin ben de daha bu sabah bebegime çikistim bazen sabir kalmiyor cok normal yasadiklariniz.Kimse kismeyi her haliyle sevemiyor kabullenemiyor evladımız bile olsa büyüdüğünde de evlatlarımıza çatışacağız bazen onlara cok kizacagiz onlar bize çok kızacaklar bunlar olağan duygular ama temelde sevgi varsa hepsi aşıları.Bir de hele oğlunuz varsa siz goreceksiniz birkac ay sonra aşık olacak size ve bu durum hiç bitmeyecek ,erkekler annelerine düskun oluyor gercekten tabi siz de goreceksiniz oglunuzun aşki yaninda eşinizinki hiç kalacak kiziniz varsa da kendinize arkadaş doğurmuş olacaksınız ve genç kiz olduğunda orta yaşa geldiginde en kıymetinizin o oldugunun fark edeceksiniz sırdaşiniz,arkadasiniz evladiniz her şey oluyor kiz çocuklari gördüğüm kadariyla.Su akar yolunu bukur,her duygu her olay insan icin ve hepimizin başina her an her şey gelebilir akışına bırakmak lazim biraz da

---

İnşallah. Zaman kesinlikle çözüm olacaktır. Neticede inşallah büyüyecek. Ben biraz hareket seviyorum. Emeklesin, yürüsün, istesin, yesin, dağıtsın, oynasın, parka gidelim desin, bebekli hayat çok sakin geldi. Sürekli o yatıyor, biz de ona yanında bakıyoruz.

---

O zaman 8.ayin dolmasini bekleyin o zaman size gore hayat başlayacak harekete doyacaksiniz

---

İnşallah inşallah

Answer 15

29 günlüğüz ben de aynıyım. Bebeğimi çok seviyorum Bi yandan ama kocamı çok özledim, eski hayatımı bazen özlüyorum, uyumayı özledim, geniş geniş iş yapmayı bile özledim. Arada ağlıyorum hala kendine gel artık bak kendine diyorlar ama bazen tuvalete bile zor gidiyorum. 40 çıkınca geçer diyorlar ama sanmıyorum 

Answer 16

Analık nedir Annem?” derdim de anacığıma;

“Ben ol da bil” derdi Mevlânaca.... Ben ol da bil !

“Sen” oldum annem bak!..

“Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekcesi..

Hani “Köpekler bile “ana” olmasın” derdin ya hep,

o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle..

Anlamazdık o zaman biz zamâneler..

“Zor kızım, çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle..

Zormuş anam..Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer..

Çoğalmakmış durmadan... Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli sırtlamak, pervâsız bir gözü karalıkmış..

Zormuş Annem..Olduk, gördük, bildik bak..

Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin..

Hep; “Ben!” derken,Artık; “O”, “İllâ O!” demesiymiş..

Hiç varmayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış..

Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş..

Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr olmasıymış..

Zormuş Anam.....

 Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık..

Olduk, gördük, bildik bak.❤️❤️❤️

ana diyince bu cümleler gelir hep aklima benim 

zormuş ana olmak ama bir o kadar da güzel bir duygu anne olmak :) insallah alisirsin sende kuzum onun sana bir bakisi gülüşü bile dünyaya bedel ❤️

Answer 17

Ben de yaşadım. Alışmak zaman alıyor. Herkesin söylediği annelik çok başka bir duygu sözüni düşünüp durdum hep. Bana neden öyle gelmiyo ben neden farklı hissediyorum diye düşünüyordum. Doğumdan yeni çıkmışım. Dikişlerim vardı, oturamıyordum bile. Tam o hafiflrmeye başladı bu sefer mastit oldum. Nerdeyse 1 ay kendime gelemedim. Ben de sizin gibi hissettim ve düşündüm. Ama bunları yaşarken düşünürken de şunu çok iyi biliyordum ki bu hissettiklerim çok normal ve geçecek. O yüzden hiç üstüne düşmedim bu duygularımın. Sonra yavaş yavaş hem bebeğe alışıyorsun hem de bu duygular geçmeye başlıyo. İçiniz rahat olsun. Bunları yaşamak çok normal. Hayatı insanın komple yerinden oynuyor resmen. Sorumluluğu çok ağır geliyo ilk başta. Ara ara bana hala o düşünce geliyo. 43 günlük olduk biz şimdi. Herşey ZAMANLA çok güzel olacak arkadaşım rahat ol. 

Answer 18

Bende ayniyim sinir hastasi oldum ben intihar edwcektm rabbim korudu

Answer 19

Çok zor kimse kolay diyemez ilk dogum yaptim(sezaryan oldum) ağrım var yataktan kalkamıyorum ama onu alıp emzirmeliyim oturup ağlayasın çok geldi bu hepmi böyle gidecek diye sonra bir gün hastalandım aman allahım nasıl yani yatıp dinlenemicekmiyim evet onunla ilgilenmem gerek hemde ona bulaştırmadan ama başardım hem kendimi iyilestirdim hem ona geçirmedim. Öyle annelik aldim kucagima hissettim olmuyor annelik emek ,emek verdiğini seviyorsun zamanla alışacaksın o günlerde ben 2. Çocuk mu resmen delilik diyordum şimdi 1 tane daha yapsam mi diyorum bide şu var alışıyorsun. Evet bazen hala özlüyorum eski günleri kafama göre yatmayi uyumayı ama o günler yine gelecek ve evet bu gunlerede aliscaz

Answer 20

O kadar iyi anlıyorum ki seni... Çok zor bi durum. Ben de aynı şeyleri yaşadım. Hatta bebeğim 50 günlük daha yeni yeni geçmeye başladı. Sanki onu çok seven biriymişim gibi geliyordu. Annelik çok zor geldi. Annelik sıfatının altında ezildim resmen. Çünkü toplumda öyle bi algı var ki... "sen annesin şöyle ol böyle ol" insan azıcık kendi için bi şey yaptığında bile vicdanı sızlıyor bu algı yüzünden. Herkes kendi anneliğinden bahseder ballandıra ballandıra. Herkes mükemmeldir. Bi sen değilsindir sanki. Ama emin ol her şey geçecek. Sen kendine sürekli anne olduğunu hatırlatma. O senin canın. Ona öyle bakmaya çalış. Eminim böyle hissettiğin için bile suçlu hissediyorsun kendini. Ama bu dünyanın en doğal durumu. Bunun geçeceğini düşünerek telkin et kendini. Her şey yoluna girer inşallah