Kızım 11,5 aylık ve ben de yarın seminerle başlıyorum. 2. dönem aylıksız izindeydim, aslında bu yıl da izne ayrılmak istedim ama olmadı. İki haftadır bakıcı geliyor. Bakıcı teyze evde olsa da kızımla genelde ben ilgilendim. Son birkaç gündür yemeğini o yediriyor, birkaç kez de o uyuttu. Kızım hala kucakta uyuduğu için içim rahat değil pek ama yine de onda uyuduğunu görmek rahatlattı. Şimdiye kadar bir kez zaruri olarak sabah 9.30dan 15.30a kadar tamamen yalnızdılar. Sorun çıkmadığını söyledi. Yemeğini filan da yapıp yedirmiş. Uyutmakta birazcık zorlanmış, o kadar.Onun dışında 2 saat yine yalnız kaldılar, uyurken bırakmıştım, geldiğimde ağlıyordu. Bakıcı, düştüğü için ağladığını söyledi ama kızımın canı kolay yanmaz. Beni görmediği için düşmesini bahane edip ağladığına eminim. Eve kamera koymak istiyorum, eşim istemedi. Kadına tam güvendiğim söylenemez ama daha önce 2 kardeşe 7 yıl boyunca bakmış. Bunu bilmek en azından rahatlatıyor beni. Kızım en azından onunla duruyor. Evde farklı odalarda durdum, bazen mızmızlandı bazen çok güzel durdu, oynadılar. Sanırım kendisi kapıdan beni yolcu ederse daha sakin duruyor, anladığım o oldu. Dünden beri işe başlayacağımı, bakıcı teyzesiyle yemek yeyip uyuyacaklarını, sonra geleceğimi filan söylüyorum. Ne kadar etkili olur bilmiyorum ama niyetim her defasında böyle anlatıp beni yolcu etmesini sağlamak. Biz anne olarak ne kadar rahat davranırsak bebeklerimiz de bence aynı ölçüde kolay alışacaklar. İnşallah kıymetlilerimize bakan kişiler de anne merhameti ve sevgisiyle bakarlar da sorun yaşamayız.