Merhabalar, bebeğim 8.5 aylık. Eşim ve ben varız sadece ailelerimiz başka şehirde. İlk 3 ay annem yanımdaydı gittikten sonra fena zorlandım ama alışmıştım. Ta ki bir ay öncesine kadar. Bebeğim beni görmeden nerdeyse nefes alamayacak durumda. Ne zorunlu ihtiyaçlarım için ne de ev işleri yemek için zaman bulamıyorum. Babası çalışıyor sabah gidip uyku saatine yakın eve geliyor. Sadece haftasonu zaman geçirebiliyorlar ona zaman geçirmek denirse. Babasında bile durmuyor sürekli bağırıyor beni görmeyince asla sakin kalmıyor. Yanında olsam da bitişik duruyoruz. İlla temas edecek. Temmuz doğumlu 40 çıkıtktan sonra sıkıntılı bi sünnet süreci geçirdik bir ay kadar daha eve kapandık o yüzden sonrasında dışarı çıkarma deneyimlerim hep fiyasko oldu. İki haftadır yarım saat de olsa çıkarıyorum ama arabasında durmuyo illa kucakta olacak. Hem araba hem bebek taşımaktan bayılcak gibi oluyorum. Dışardan arkadaşlarım gelse alıştırana kadar göbeğim çatlıyor. Yanımda yatıyor sürkli dönüyor yatarken beşikte bariyere çarpıp uyanıyor doğru düzgün uyuyamıyorum da emdiği için. Sabahları yarım saat babasına vereyim diyorum 40. Senfoni gibi çığlık kıyamet o kadar yoruldum ki. Faal olarak çalışma hayatından bu raddeye gelmeyi bünyem kaldırmıyor. Kimin çocuğunu görsem sessiz sakin kendi halinde sosyal mutlu.nerde hata yaptım bilmiyorum. Yalnız baktığım için olduğunu düşünüyorum yoksa bu kadar olmazdı. Ne yapabilirim fikirlerinize ihtiyacım var. Havalar ısınıyor bol bol çıkarıp insan göstermekten başka bir şey gelmiyor aklıma..