Öncelikle bebeğim gayet sağlıklı ve bunun için şükrediyorum ve mutluyum. Ama kendi psikolojik sağlığım için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.
2 ay önce doğum yaptım. Doğumdan hemen önce her şey için çok hazırdım. Doğuma bile güle oynaya gittim. Doğumdan sonra 2 hafta kayınvalidemlerde kaldım. Bu süre boyunca tek yaptığım bebeğime annelik yapmaktı. Sağolsun bana hiçbir iş yaptırmadı kayınvalidem. Anneliği çok sevdim. 7/24 sadece bebeğimle ilgileniyordum. Sonra bebeğim evimize alışsın artık diye kendi evimize geçtik. Ne olduysa burada oldu. Kayınvalidemlerdeyken elimi bebeğim hariç hiçbir şeye sürmüyordum ama şimdi kendi evimde bütün işler benim gözümün içine bakıyor. Kendime kahvaltı bile hazırlamak istemiyorum. Bebek de kokuma alıştı, uyuduğunda yanından kalkınca ağlıyor. Hiçbir ev işimi halledemiyorum. Eşim sağolsun biraz yardım ediyor ama düşünmeden konuştuğu şeyler de kalbimi kırıyor. Kendimi açıklayamıyorum. Psikolojik olarak çökük olduğumu anlatamıyorum.
Anne olduktan sonra ölüm korkusu da bastırdı nedense. Sürekli aklımda yarın ölecekmişim, bebeğim bensiz ben onsuz kalacakmış düşüncesi geçiyor. Engel olamıyorum. Artık çok bunaldım toparlanmak istiyorum. Kafayı sıyırmama çok az kaldı. Sizleri de kendi derdimle bunaltmak istemezdim ama beni anlayan birilerine çok ihtiyacım var. Nolur hakkınızı helal edin güzel anneler ❤️