Zaman zaman hepimiz aynı şeyleri yaşıyoruz. Benim bebeğim sezeryanla doğduğu için ciğerlerine su kaçtı. 8gün küvezde kaldı. Önce sütüm artmadı mama vereceğim için krize girdim. Sonra yoğunbakımda biberona alıştı meme reddi yaşadım. Tam 4ay süt sağdım ve azalarak bitti. Bu sefer de süt yok diye. Her seferinde doktorumuz bana dediki "her anne çocuğuna yeter, en ufak iş beceresi olmayanlar bile büyütüyor. İkinci çocuğunda bunlara güleceksin. Ben çocuk doktoru olarak yaşadım. Ben başaramadım. İki çocuğum var farklı tecrübeler gördüm" Aynı şekilde sütü kesilmiş ve sadece 18gün süt verebilmiş. Özellikle lohusayken ben susturamayınca hatta gazı çıkaramayınca biri alıp kucağımdan yapsın sinir krizi geçirirdim. Yapamıyorum, hazır değilim, günahına mı girdim diye düşünürdüm. Ona da şöyle dedi senin haricindeki insanlarda sakin, özellikle erkeklerde yani baba ve dedelerde bebek daha sakin. Çünkü bebek kaygıyı hissediyor. Panik olduğunu hissediyor. Kendine güven. Senin kokunu biliyor. İlk tanıdığı sensin. En sevdiği sensin. Derdi olduğunda gözleriyle aradığı sensin. Allah razı olsun doktorumdan. Ağlamaya gelirsek. İnternetten atak haftalarına bakabilirsin çocuğunun. Ben harika haftalar uygulamasına bakıyorum. Büyüme atağı veya huysuz dönemi olduğunda daha anlayışlı olmaya çalışıyorum. İşte birden boyu uzuyor, birden farklı bir öğrenme geçişinde bunu hazmetmeye çalışıyor diyorum. Kendi regl zamanımız gibi gergin ve anlayış bekliyor diyorum. Sabretmeye çalışıyorum.