Gecer canım bu psikolojiyi her ilk anne yaşıyor. Bizde yaşadık. Eşimden yemedigim laf kalmıyordu. Onlar anlayışlı olsa kolay atlatılır ama anlayışlı degil ler.
Bebegin biraz hareketlensin gülmeye tepki vermeye başlasın azalır. 10 aylık oldu kızım ama halen en ufak sıkıntıda oturup aglıyorum. Kimse yardımcı olmadı dogum ettim. Tek başımaydım. eşim askerdeydi kızım 2 Aylık olunca geldi.
Kaynanamlardaydım ilk 20 gün burnumdan geldi, iş bekliyorlardı kızım aglıyınca kucaklarına almıyorlardı. Bırak aglasın ev işi yap diyorlardı, kızımın aglamaktan nefesi kesildi.
Bunu eşime anlatınca benden yana olmasını bekledim ama olmadı beni sucladı. Her şeyden buz gibi sogumuştum. Benim stresim kızımda gaz yapıyordu.
Yetersiz hissettiren eşim vardı saolsun. Sen nasıl annesin sen nasıl eşsin diyordu. Uykusuzluktan gözünün altı moraran ben degilmişim gibi. Bebege beş dk baksa arkasından ben bakıcı mıyım diyordu.
Nelerle ugrastım ben. Hamileligimde sogukta altıma giyecek taytım corabım yoktu. Kaynanam benimkini giy derdi. Buzdolabına bakardım Bomboş. Evde kuru baklagiller den başka bir şey bulamazdım.
Paralarıda yok degil. Bir şey isterim aldırırdım, kaynanam kızının evine götürürdü poşediyle. Kızının dolabı da dolu.
Cok sitem ettim deli yerine koydular. Baktım baş edemiycem. Her şeyi bir kenara koydum, acmadım eskiyi. Şimdi hiçbir şey olmamış gibi yapmacık yapmacıgız.